Wat blijft komt nooit terug

[p. 30]

Kromme Elleboog

Het laatste huis wordt afgebroken.
Geen stijl. Geen geveltje op vlucht.
Een halve eeuw maar heeft het hier geroken
naar gas en bloemkool, oudervrucht.

En toch, die ronde lichte vlek
boven de smalle schoorsteenmantel
is door de sloper blootgelegd.
De trap heeft nooit zo mooi gekanteld

als nu de treden zijn geslecht.
De lijst van tengels met daartussen
gescheurd berag, was ooit bedekt
met gele rozen, mauve lussen.

Nu lijkt het op een schilderij
dat ik in Gubbio zag hangen.
't Was op een open gaanderij.
Zon, wind en regen hadden

het bruin gebarsten linnen
van verf en tekening ontdaan.
Eens zag men hier een veldslag winnen,
volgens een bordje onderaan.

Maar in de Kromme Elleboog
heeft niemand ooit een slag gewonnen.
Er was een dak. Dat hield het droog.
Iets anders is er pas begonnen
toen, even, dat berag bewoog.