Wat blijft komt nooit terug(1979)–Jan Eijkelboom

[p. 34]
Wat blijft komt nooit terug   Nevelverscheurend   kraait een haan   vanuit onzichtbare tuin   achter vage huizen,   het rozerood van de dageraad   al in top.       In een andere tuin   voerde ik grootmoeders kippen   nadat een andere haan   mij had gewekt   op de donkere vliering   die geurde naar appels.       Ik hoor dit nu,   ik zie dat nog.   Het blijft bij me en   ik kan het niet vasthouden   al zou ik zelf   een kippenhok gaan bouwen   (ik zou dan trouwens   ter vervolmaking   die gedempte stinksloot   achter de tuin ook   opnieuw moeten graven).