Wat blijft komt nooit terug

[p. 40]

Klaaglied

Un seul être vous manque et tout est dépeuplé (de Lamartine)

De mist druipt van de takken van de bomen
die nauwelijks nog zichtbaar zijn.
Zelfs de lantaren voor je huis
bereikt niet meer de struik
die al verschoot van kleur
nog voor je 's morgens vroeg
je deur dichtsloeg, de stad verliet.

't Is alles toegedekt, maar slapen kan ik niet.
Verdoofd dwaal ik door oude straten
van jou, van iedereen verlaten,
al gaan er nog veel rond
van plek naar plek als hadden zij
een doel, een hand voor ogen.
De grote zinsbegoocheling gaat
door en door en door.
En toch, jij bent er niet.

Wel hoor ik soms je stappen
zo licht en zo beslist,
ik zie je lijf binnen je warme kleren,
je lichte ogen in je donker hoofd,
en denk: ze heeft beloofd
heelhuids terug te keren.
Maar nu, je bent er niet.
Verdriet drupt uit de takken van de bomen.