Kyrieleis

[p. 45]

Vuur

Vuur, leen Uw vlam aan mijn hart.
Het palet van de herfst ligt verstild,
met milder verven bestreken.
In de morgen klinkt over de kreken
luider de roep van de wilde
eend, verscheurend de ijle
sluiers van dauw en kant.
De huivrende hand zoekt thans
Uw gloed, daaraan te wijlen,
het oog Uw speelse dans,
het hart Uw onderkomen...

Gij, aan de goden ontnomen,
vuur, leen Uw vlam aan mijn hart.