Serenade voor Lena

[p. 10]

Verhaal

Er was een droom in dons en kant verborgen
Achter een raam waar stil de maan in dreef;
Een man die op een vroege zomermorgen
Zijn wandelstaf bekeek en brak en bleef.

Die liet de windroos voor zijn makkers bloeien
In 't sneeuwveld van een onbekend gebied,
Die liet den zwerver 't lot zich te vermoeien
Met zoeken wat hij elders achterliet.

En heeft den priester 't overmachtig luiden
Der klokken over dorp en stad gegund,
Den dichterdwaas zijn vlekkeloze bruid en
Den burger 't klinken van zijn valse munt:

[p. 11]

 

Hij vond een hart aan donker bloed te ruste,

 

Een droomrivier die langs prieelen stroomt;

 

Hij had voor 't eerst de laatste mond gekust en

 

Gezwegen en de zomernacht verdroomd.

 

 

 

- - - - - - - - - - - - - - -

 

 

 

De wereld is ontwaakt met groot alarm en

 

Riep dief en dromer tot de laatste strijd....

 

Hij heeft gezwegen in zijn liefstes armen

 

En lachende de ondergang verbeid.