Het Bittermeer

[p. 13]

Dit eenzelvig denken zwelt

...en gedreven door den Ander
dien ik niet ken, noch verander,
gaat mijn eigen denken om
als de schroeflijn, de kolom

van verlangen boven de aarde.
Blauwe zee, die ik ontwaarde
toen ik in den tempel sliep
waar een donkere stem mij riep,

zee, gij mantel die zich vouwde
over al wat hem benauwde,
zee, gij zijt zijn wiegelied.
Ach, verstaan deed ik hem niet.

Waarom is hij niet gekomen
door 't moeras, dat in het doomen
van het lauwe Paestum lag?
Dit is al wat ik vermag:

aan hem denken luttel jaren,
steeds opnieuw, - mijzelf bewaren,
maar hem laten onbemind
in het eigen labyrinth.

Wil vergeven! Ik beminde
die ik zocht en nimmer vinde.
Aan het eind staat zij, staan wij -
en dan zijt ook gij daarbij.

Nooit meer eenzaam. Trouw der zuilen,
goud op blauw, kunt gij verruilen
voor het Huis waar ieder kent
nooit meer zinkend firmament.