Sine nomine

[p. 16]

Amenophis IV

Een boek vol strenge beelden. En de zware hiërarchie
van de gelaten, ondoordringbaar, overvloert het hart.
Maar hier dit pril gezicht, bloemschoon uit steen ontloken, zie
hoe het teeder en onstuimig doode wetten tart.

Dit is Amenophis: twee harde jongenshanden
gesneden - biddend - uit het wild azuur,
zijn oog een vlaag van weerlicht dat de kimmen overmande,
zijn stem omspant de eeuwen in het snelle uur:

- Mijn god is Aton, oorsprong van het leven,
des hemels eindloos dak en diepte die het land vervult,
zeeadem, woudgeur, en der bergen beven,
het eerste licht, het onuitsprekelijk geduld
dat heeft mij zelf gemaakt, de slaven aan mijn voeten,
de dieren en de bloemen en de zachte stoeten
van vrouwen, en haar weelden onverhuld.
In onze lend'nen zwoegt hij als wij haar bevruchten,
de Maker, die de kind'ren hamert uit heur schoot,
de jonge borsten spant, het leven afrondt op de lippen
en zwijgend wegneemt voor wij 't duchten.
O heimlijk vuur! O straalkracht koen en groot
die ons ontvlamt tot klaarheid van begrippen!
O mond die jagers aanroept en de baan proeft van hun pijlen,
het zaad blaast in de veïe akkervoor,
die bollen wind stiert in 't vermoeide slaan der zeilen,
de visschen aanzuigt die hij voor het net verkoor!
Ik bid tot Aton, die met zacht gebaren van zijn hand
de zeeën heendrijft, die het veld verhoogt
tot ketens en verlaagt tot dalen,
die regens uitzendt en moerassen droogt,
die spelend zon en maan en sterren spande

[p. 17]

 

en die den Nijl dwingt uit zijn palen

 

tot vruchtbaarheid van 't oude land.

 

Ik ben niet in mijn rijk,

 

ik ben, als gij, beschoren

 

zijn rijk te dragen in dit hart

 

en goed te zijn voor allen die hem hooren,

 

in Syrië, in Nubië, op Creta, Cyprus, hier, en tot gelijk

 

vereeren, nu en na de laatste smart...

 

 

 

Hij zweeg en sloot zijn smalle armen

 

om Nefretete, die hij bevend heeft gekust:

 

hier staat hij, uitgehouwen, met een groote rust,

 

maar in een weergaloos erbarmen.