De getooide doolhof

[p. 44]

Erkentenis.

.....
Toen week die droom. En uit het strakke venster,
Dat als een dreigkreet in den harden morgen
Zijn nuchtre starheid spande en mij gelijk
Een slàg van haat, het nauwlijks wakend hoofd,
Waarom slaaps teederheid nog hing, geraakt had
Met àl de pijn van zijn verglaasde klaarte,
Zag ik, verstijfd rondom en overal
Een land zóó wreed in zijn bevrozen dood,
Dat àl mijn angst te zaam gelijk een hand
Mij vastgreep in het hart, om daar het laatst,
Het allerlaatste leven te doen bloeden.
En 't was mij of 'k in 't zwaar doorhijgde zwijgen
Van 't grauw vertrek de droppels vallen hoorde,
Of 't leven heet uit heete wonden vloeide,
Zich langzaam spreidend langs den donkren grond.

Het wakend slapen van lood-blauwe rotsen
Al eindeloos, tot waar, aan stille kim,
De vloek zich hief van een gezweepte zee.
Hier had eenmaal een god zijn heeschen doem
Van wanhoop ingekorven in 't graniet,
Hier lag hij, zwaar voor over, dreun na dreun
Te stuwen uit zijn smart-doorploegde borst.
Zijn handen gravend in het kille steen,
Bràk hij de stoere strakheid van de rotsen,
Dat gansch het land droeg de gebrokenheid

[p. 45]

 

Der snikken van een goddelijke smart,

 

Dit grijnzend kaal: het schaamtelooze naakt

 

Van wrangheid die haar eigen wrok omwalmt

 

Met vale onvruchtbaarheid, een schaarsche lork

 

Rekt in de lucht zijn rauw verwrongen kracht.

 

 

 

Daar boven doode wolken, kweekend angst

 

En bittre ontzetting: zij vergieten die

 

Als een onzichtbaar gif, dat bijt en vreet

 

In iedre steen, en uitgebrand de schimmel

 

Van zilt bederven achterlaat, op de aarde.

 

 

 

Maar aan 't ellendig Oosten hangt de zon,

 

Een bloedend oog, waar alle droefenis

 

Zich heeft verzaamd als in een gapend graf. -

 

Een bloedend oog. De droppels druipen af

 

En lekken langs het onverschillig linnen

 

Der grauwe lucht, daar kleven ruwe brokken

 

Geronnen bloed, daar vloeit een dikke gulp

 

Van dampend rood, dat traag zich zelf verstikt

 

En langzaam klontert tot een schampre krans

 

Van spot om al die smarten, àl dat bloed.

 

 

 

Mijn blik staart roerloos in dat oog, het spiegelt

 

Mijn ziel daarin, die hopelooze ellende,

 

Die naaktheid, en mijn trotsche wrokken weekt

 

En lost zich in de erbarming van de zon....

 

Een bloedend oog in vuur'gen kring van hoon

 

Gloeit op.... zoo is het wel, ik weet mij zelf.

[p. 46]

 

De stilte weegt als duizend centenaars

 

Op 't zwoegende graniet, de rotsen zwijgen

 

Nog altijd hunnen schrik om de oude vloek,

 

De haat verheft zich der gezweepte zee.

 

Ik duizel en mijn pijnend oog aanschouwt

 

Door neev'len ginds een doemend heuvelland,

 

Waar klimt een wijngaard op langs hellingen

 

Van droogen grond; wat traagzaam stollend bloed

 

Druipt op de toppen, - àl de ranken dór....

 

 

 

o God, o God, ik heb geen vreugde meer

 

Dan langs dien steenen glooi verdorde tuinen....

 

Bezit slechts naakt en lang reeds uitgemergeld,

 

Eén wijngaard op de heuvelen van Venus, -

 

En die is énkel lust....