Het lied van Beatrijs

(1954)–Frans Eykans– rechtenstatus



[pagina 2]
deze vrije bewerking der middeleeuwse sproke van beatrijs zij in dit heilige mariajaar een zeer nederige en dankbare hulde aan de onbevlekt ontvangen en glorierijk tenhemelopgenomen moeder van jezus en mijne moeder.

[pagina 3]
[Het lied van Beatrijs] Gelijk een lied dat moeder zong uit verre, verre tijden, en dat uw luistrend hart doordrong van vreugde, en u bevrijden kwam van kommer en van leed, zo zinge deze simple wijs in u, van alles wat maria deed voor de al t' onnoozle beatrijs, die zich liet vangen door den helsen geest, en tweemaal zeven lange jaren haar leven maakte tot een zondenfeest; maar die maria wou bewaren zoals een moeder waakt over haar kind. want niemand moest ooit loos vertrouwen, of heeft haar vruchteloos bemind; de grootste nood in deze lievevrouwe altoos zijn grootste toevlucht vindt!
[pagina 4]
Ter ere van maria, hooggebenedijd, zij u, in al zijn simpelheid, 't verhaal verteld van beatrijs... zij was van god tot zijne bruid verkoren; zij liet zich door den bozen geest bekoren, en leefde voor zo langen tijd in zonde, tot maria kwam en hare ziel gelijk een kleinood nam in hare reine handen... als te voren werd de zo zondenvuile beatrijs door haar weer zuivre bloem van 't paradijs...
[pagina 5]
Zij bloeide lijk een bloem vol zon. zij was zo schoon, zo zuiver ook van zeden; daar was in 't stille klooster geen die haar in deugd gelijken kon; en elken morgen, een het zonlicht scheen, kwam zij devootlijk-biddend aangetreden naar de kapel, en luidde met de bel. het klonk door heel 't convent als rinkelden daar duizend klokjes hel een dartel, hupplend melodieken bij 't openwaai'rend morgenkrieken wanneer de zon haar puurste stralen zendt over de dauwbedropte velden... en al de zusters traden aan, en stelden als 'n gewijde krans zich op in 't koor, en zongen vroom liturgische gebeden. dan juichte beatrijs met allen mede en boog zeer diep ter aarde voor het allerheiligst sacrament...
[pagina 6]
De boze die uit tomeloze nijd met lage listen wil de zielen vangen, zong voor de onnoozle beatrijs een zinnelijke liefdewijs opdat zij zondig zou verlangen. hoe pijnlijk was haar zielestrijd! zij krinselde van angstig jagen wanneer de boze haar belagen, bestoken kwam met driftig zinnenvuur, dat brandde haar in lijf en leden. 't was of haar duizend messen sneden en kerfden in haar weigrig vlees dat zij zo zulver en zo puur voor haar beminde wou bewaren! 't was of haar rilde zielesnaren tot springens toe werden gespannen, wanneer als een bekoring rees het beeld van 't zinnelijk beminde. zij kon geen vrede of rust meer vinden; zij kon het lokkend beeld niet bannen;
[pagina 7]
zij kermde droef haar lijden uit; maar luider klonk het zoet geluid dat haar tot zinnenspel kwam noden. zij zag hoe jonge handen boden de rijkste schatten die een mens begeert. zij voelde 't branden van twee ogen die lijk karbonkels vlammend licht hun schichten richtten op haar aangezicht. zij voelde zich als aangezogen door 't woeste steigeren der zinnen. zij kloeg en jammerde verveerd: ‘eilaas!... gequetst ben ic van binnen!... Zij plukte witte lelies voor 't altaar; zij deed de schone, witte keersen branden voor 't beeld der lievevrouwe... maar het toverbeeld uit verre, verre landen liet haar niet los. zij bad
[pagina 8]
in haar ellende tot maria, dat zij los mocht komen uit dit wurgend prangen... Zij stapte op een avond door den tuin van het convent. boven de kruin der bomenrij lachte het licht der maan. de lucht was vol van 't lied der nachtegalen, en alles was met vredigheid omhangen... maar in de rust van dezen avond vond haar ziel geen rust. zij liep van de ene laan in de andre, rusteloos, gejaagd lijk 't opgejaagde wild. geen enklen stond liet haar de drift meer los, die knaagd' aan haar gemoed... haar wil zou falen in dezen hopelozen wilden strijd om hare vlekkeloze zuiverheid. zij riep den here jezus om erbarmen dat hij zich over haar ontfarmen zou, en redden haar van zondigheid!...
[pagina 9]
Toen werd daar plots een lustig lied gezongen; het kwam gelijk een scherpe, snelle speer door hare hunkerende ziel gedrongen. zij stelde zich 'n wijle nog te weer; zij wilde aan deze tover nog ontsnappen; zij liep vol angst met rappe stappen naar het convent, om in de mantelvouw te schuilen van de lievevrouw... maar lokken bleef het lied!... het greep steeds vaster toe; zij voelde hoe 't heel haar vrouwenhart omwoelde, hoe een onzichtbre hand haar neep, haar dwong terug te keren naar den hof die vol was van het lied, dat vulde ook nu haar ziel. het was alsof een vloed haar wezen gans omhulde, haar medesleurend in een diepen kuil. 't wanhopig, radeloos gehuil van angst dat uit haar boezem steeg, stokte in haar keel. zij voelde dat
[pagina 10]
zij langzaam, weerloos naar de zonde neeg, en dronk zich aan dit driftig drinken zat!... Toen ging zij naar maria toe onwaardig, zondig, vechtensmoe, gebroken in haar schuld... maar zingen, bekoorlijk zingen bleef het lied in haar... ze lei haar sluier en haar kloosterkleed, haar lendenkoord, waarvan ze zich ontdeed, haar sleutels, naast den kandelaar, en rilde... witte lelies hingen verslenst over den rand der vaas... zij deed een wijden mantel aan. 't was of daar boven iemand zuchtte en kloeg: ‘mijn arm kind!... eilaas!...’ maar plots zij wendde zich en vluchtte: ‘maria! moeder!... ik moet gaan!...’ zij liep door 't donkere convent, zij liep de donkre lanen door,
[pagina 11]
zij liep lijk een die zinloos rent, zij liep waanzinnig tot zij vóór de hofpoort stond in 't licht der maan, en riep nog eens: ‘'k moet gaan! 'k moet gaan!...’ zij rende wild vooruit... de zonde sloeg hare warme armen om haar heen: zij zonk zo diep!... een diepe wonde de wilde zonde sneed in haar... maar zij dronk 't moordende venijn als 'n bedwelmend-zoete wijn. zij dronk met gulzigheid... meteen werd zij geen weerstand meer gewaar... De sterren doofden één na één hun pinkellicht, en aan de kimme begon het morgenlicht te glimmen, alleen de zilvren morgenster hing nog heel zilverwit te blinken. toen ging het kloosterklokje, ver
[pagina 12]
en hel, in 't morgenrood aan 't klinken... uit warme omarming losgerukt ontwaakte de arme beatrijs, en hoorde het klokkenlied dat door de nevels boorde. dit was het uur waarop zij metten luidde, waarop de kloosterzusters, blij-verrukt ter bruiloft togen naar den heiland zoet, zich voedden met 'n goddelijke spijs, en dronken van heer jezus' heilig bloed. zij dronk, armzaalge beatrijs, de zerpe wijn der drift, die woog zo zwaar op haar beklemd gemoed! en als een prooi die zich wil rukken uit 't wurgend spannen van het net, sprong ze uit de omarming los, en zet- te 't op 'n lopen!... zou het haar gelukken dat klokkenlied niet langer meer te horen?... zij rende verder weer, door 't heesterhout, langs mosbegroeide paden in het woud van mensen lang reeds onbetreder;
[pagina 13]
langs velden waar het wassend, wiegend koren te rijpen stond in 't gloeien van de zon; langs hutten, huizen, dorpen, steden steeds voort naar onbekenden horizon, opdat zij 't zingen van de klokken in den toren van het convent niet langer meer zou horen! zij rende voort!... de zonde rende mee en zweepte haar met prikkelende slagen. zij kon die vracht van plettrend wee op haar vermoeide ziel niet langer dragen en gaf zich hijgend over, heel en gans, lijk een die, gek van zinnelijken dans in 't kwaad verzinkt, versmoort, vergaat... Zij droeg nu kleren waarop goudbrokaat de ellendige armoe van haar ziel verborg. zij woonde zeven jaren in het dal; geen zorg bekommerde haar geest, die zwom in overvloed van weelde; en om
[pagina 14]
haar heen de vogels lieflijk zongen. zij zag de velden in hun bonte kleur- festijn, en rook den zoeten geur der bloemen; voelde zich verjongen bij iedre lente die haar strelen kwam met de geneugten van 't hernieuwde leven, waarvan zij gulzig 't allerbeste nam. zij snoepte van 't genot der duizend dingen die haar de boze weeldrig had gegeven. zij pronkte met het schittrend diamant dat blonk in 't blinkend goud der ringen die sierden 't vingrenspel van elke hand. zij droomde van nog méér genot, van gróter rijkdom en van gróter weelde. want àl 't genot dat haar de zinnen streelde, liet haar zo onvoldaan. want vuil en rot was elke vrucht van binnen, die ze plukte, hoezeer de kleur der vrucht haar ook verrukte...
[pagina 15]
Zo dacht zij telkens aan maria weer, en aan 't convent dat zij ontvluchtte, maar kon van 't kwaad niet los... en zuchtte, ellendig om het groeiend zielezeer: ‘maria, lieve moeder, ik moest gaan!...’ zij wist van grote zonden zich belâan en liet de zonden nieuwe zonden baren. zij meende immer nieuw genot te ontwaren, maar vond nooit anders dan 'n voze vrucht. en als de sterren, pinklend in de lucht, de nachten vulden, stil en vredig, voelde zij meer en meer hoe ledig zij was, en 't énig schone moest ontberen. maar de arme beatrijs kon nóg niet wederkeren... Dag in, dag uit kwamen de zusters rond 't mariabeeld dat naast het altaar stond devotelijk 't ave maria zingen; en ongeziene cherubijnen vingen
[pagina 16]
de melodieën op, en droegen hemelwaart de zielezangen van de godgewijden, die trouw zich kweten van 't gewijde werk. het leven ging als 'n mariavaart van feest tot feest, langs de getijden die ruisten door de luisterende kerk. 't rorate kwam de beuken vullen met 't schoon verlangen der communiteit naar 't vrome kerstfeest... als de tijd gekomen was dat jezus lijden zou, ging men maria's beeltnis hullen in 't paarse kleed van boete en rouw. 't vexilla regis hing te treuren in 't jammren van goê-vrijdagleed. 't werd pasen: uit wijdopen deuren klonk 't alleluia, en het deed de harten van geneugten springen. regina coeli juichten jubelkoren! de heiland rees gelijk een toren van licht de luchten in; toen kwam de geest,
[pagina 17]
en bij het vlammenrode pinksterfeest, gingen de zielen weer aan 't zingen omdat de wereld vol van gods genade was. zo ging het jaar voorbij... en pas waren de doden bij het requiem herdacht, of wéér begon de krans van vrome dagen; en zij die ons de heiland heeft gebracht kwam telkens weer gelijk het zonlicht dagen boven de zielen die aan god behagen, en schonk haar vreugde van het paradijs. Maar deze vreugde miste de arme beatrijs: zij was van hem, die haar bedroog, verlaten. hij trok weer heen naar verre, vreemde landen waar hij een andre vond, voor wie hij brandde van gróter drift. het kon niet baten dat zij hem riep, wanhopig, radeloos, opdat hij keren zou tot haar, die hij verkoos en lokte uit goddelijke omarming...
[pagina 18]
zij riep op hem om liefde, om erbarming, om hulp! hij hoorde hare hopeloze stem niet meer. de smart zat als een klem rond haar bedrogen hart. zij zonk in de allerdiepste ellende, en dronk de droesem van de plots-zo-zerpe wijn! toen werd haar leven bitter als azijn... zij droeg onder haar lompen àl de schande en àl het leed van een verkochte lijf; en in haar rimpelende handen brandde het judasgeld van haar onterende misdrijf... Zo kropen zeven lange, bange jaren; en kwam de wanhoop door haar ziel gevaren om 't laatste puin van haar geluk tot stof te pulvren, immeraan groeide de drang in haar naar de ongerepte moedermaagd... en als de wanhoop wurgde, was 't alsof een verre, verre klokkenzang
[pagina 19]
haar noodde tot een overzalig rusten in de armen van maria, die haar kuste gelijk een moeder 't weergevonden kind!... maar 't afgejakkerd hart was té gejaagd om rust te vinden; en ze kroop weer voort langs paden waar men vree nog vreugde vindt, ellendig-jammrend in haar zielenood en beedlend om wat droog, beschimmeld brood... Maria kan haar kindren niet vergeten; zij zag de armzaalge beatrijs lijk een melaatse vol van etterwonden, die als beslijmde en bevuilde monden tot haar om balsem riepen... en ze kwam tot dit verlopen kind, dat werd gebeten wel duizendmaal door 't duivelse serpent. de zeven jaren liepen naar het end: de kindren zongen hunne kerstmisleis: ‘een kindekijn is ons gheboren..’
[pagina 20]
het lag daar als onnozel lam in 't stro der kribbe. blijde kinderkoren vulden de kerken met hun englenstem; ‘Een kint gheboren in Bethlehem, verblidet alle Jerusalem! Amor, amor, amor, amor, quam dulcis est amor, amor!...’ dit was het meest gezegend uur op aarde waarop maria ons de lieve heiland baarde. de lucht was vol van sterrengoud, van stilte en van sereen verlangen naar dit geheiligd uur. over het woud, de velden, dorpen, steden hingen zangen van duizend klokken, als een symfonie van vreugd en van geluk. en elke mens zong in zijn reine ziel de melodie ‘venite adoremus’, als 'n vrome wens: worde in elk mensenhart het kerstekind herboren! gedoken in een duisternis van zonde, liep
[pagina 21]
de armzaalge beatrijs, ellendig en verloren in 't schoon geluk van deze kerstmisnacht. zij hoorde wel hoe iedre klok haar riep naar 't bethlehem dat ze immer had betracht, maar dat zij schuldig-boos zo lang ontvluchtte. zij zag de vele mensen naar de kerk gaan; zij zag het helder licht dat door de ramen veelkleurig noodde tot het liefdemaal. zij zag de kerkdeur wijdopen staan; zij hoorde nu 't adeste luid weerklinken, maar moest zich om haar vele zonden schamen; en in de schaduw van het kerkportaal zij voelde zich in volste duisternis verzinken... toen zong daarbinnen blijde een kinderstem; ‘komt! laat ons allen gaan naar bethlehem!’ het was een lied uit verre regionen vol van geluk en van vertedering; het was of iemand, met heel zachte handen, hing een warme kleed rond hare stijve leden, en kwam met milden lach haar toegetreden,
[pagina 22]
en fluistrend sprak met vriendelijke stem: ‘ik zal de weg naar huis u tonen!’ toen groeide plots in haar een sterk begeren om weer van god te zijn; haar moeë hart aan 't jagen ging, onstuimig-fel: ze zou naar moeder wederkeren! de nacht werd plots een heerlijk lichtfestijn; daar klonken duizend klokken hel en luid: zij moest bij moeder zijn!... een vreemd geluk omspoeld' haar nu; haar ziel, zolang van leed benard, sprong óp gelijk een kind in moeders armen. zij wist: god zou zich over haar ontfarmen! zij rees uit haar ellende, vol geluk om 't leven mild in haar herboren, en riep: ‘maria! ja! ik kom naar u!’, al woog nog zwaar op haar het zondenjuk. zij wilde 't honend woord niet horen dat haar de boze in de oren riep: ‘blijf hier! ge zijt voor goed verloren!’
[pagina 23]
zij rende weer gelijk dien avond, toen zij dwaas van drift, uit moeders armen liep in de bekoordersgreep der zonde. zij had 't verloren paradijs hervonden en zou om god nu penitentie doen. zij zou, van zondenboeien vrij, gelijk een hinde naar de bronnen snellen en drinken weer van goddelijken drank! zij zou haar gruwelijke schuld vertellen en dragen levenslang de boetepij, en om haar vele zonden rouwen. zij zou maria zingen eeuwig dank en wenen voor het beeld der lievevrouwe. zij liep en riep langs nachtelijke paden vol honger naar de bronnen der genade: ‘maria! moeder!... ik keer weer!’
[pagina 24]
Het was een lange, lange weg naar huis; maar in haar ziel 'n grote vreugde zong, die haar gelijk een morgenster geleidde bij heldre dageraad... het bitter lijden werd nu herdacht van onze lieve heer, en in de kloosterkerk hing rond het kruis het paarse rouwdoek. 't zwaard van droefheid drong weer door maria's hart tot zeven diepe wonden; maar beatrijs had nog geen zielerust gevonden. zo werd het ook weer witte donderdag, en rond het allerheiligst sacrament zaten de zusters in het koor, 't gelaat gewend naar het geofferde offerlam, een lach van dank en vreugde in hare reine ogen. dan zongen zij weer, diep ter aard gebogen, het ubi caritas, en baden om genade voor elke ziel die jezus zou verraden, opdat zij spoedig, rouwend, vinden zou den heiland die om haar wou sterven.
[pagina 25]
De hemel leek een kleed van helder blauw, en de eerste bloesems aan verjongde bomen vol vooglenzangen, geurden in het licht der zachte lentezon. de duizend verwen der droppen dauw, gelijk een kleurgedicht te blinken hingen in 'n sluier vol aromen. goevrijdag was voorbij... nog enkle uren, dan zouden klokken weer hun boodschap sturen van blijdschap over 't land vol zon... gedoken in haar kleed van boete en rouw bad beatrijs tot onze lieve vrouw dat zij haar in den nood zou helpen en haar weer brengen bij de liefdebron om de onverzadigbare dorst te stelpen... toen gingen luid de paasklokken aan 't luiden; het orgel dreunde in wijde beuk der kerk; de lucht was vol van hemelse geluiden; het alleluia juichte fier en sterk: ‘de dode heiland is verrezen en stralend uit de doden opgestaan
[pagina 26]
om allen van het eeuwig sterven te genezen!’ de zusters hieven nu 't regina coeli aan, en haar door-vasten-rijkere gebeden rond het mariabeeld te zingen hingen bij toverlicht der jonge lentezon. narcissentuilen stonden blank en fris te bloeien op 't getooide paasaltaar, en sierden 't voor de goddelijke dis. nog vlamde 't pasgewijde vuur hoog op den feestelijken kandelaar: het licht van christus die de dood verwon... De dag in jubel en geluk verwond; zo kwam het rustig, heilig avonduur; aan donkerenden hemel stralend stond de bleke maan. een merel psalmodieerde zijn avondlied: die liefelijke wijs bekoorlijk klonk in 't avondlijke domen. ze wekte beatrijs uit hare dromen:
[pagina 27]
nu weer de nacht over de wereld kwam was 't of zij, armzaalge, wederkeerde van 'n te verre reis; 't was of maria nam haar bij de hand om haar te leiden naar 'n paleis van rust, en vrede en zaligheid. de drang naar gods barmhartigheid werd weer zo sterk in haar!... zij wist dat moeder nù haar zou bevrijden van àlle leed. zij had zich niet vergist: in dezen nacht zou 't wonderwerk gebeuren; ze zou zich werpen vóór de deuren van 't tabernakel als een zondig wrak; de angelpijn die zo afschuwlijk stak zou nu in mateloze vreugde keren. zij moést gaan, nù of nooit!... zij trok de kap van haren mantel nauwer toe; zij voelde zich niet zo ellendig meer, zo moe als toen zij in den kerstnacht blij vertrok om naar den heiland weer te keren. zij zag daarginder 't nodende convent;
[pagina 28]
zij hield haar ogen en haar ziel gewend naar het mariabeeld uit de kapel, en spoedde zich om 't spoedig ook te aanschouwen. o, ze zou wenen, boeten, rouwen om al wat ze misdeed. zo fel woog hare schuld!... maar groter zou de liefde zijn der lievevrouw die haar met moederlijke handen zou ontvangen om haar aan 't moederlijke hart te prangen met zoete woorden van vergiffenis, die zij zo luistergraag nu zou aanhoren, voor haar gefolterd hart àl lafenis!... reeds hadden elf slagen op den toren geklonken door de luisterende nacht. zij naderde den tuin: wie zou de poort ontsluiten, die zij eenmaal, gans verstoord gesloten had, en mede ook haar hart?... zij naderde de poort; zij duwde zacht en bevend tegen 't harde hout, en wacht- te lang. toen voelde zij opeens hoe hard
[pagina 29]
zij was geweest voor moeder, toen zij ging... maar mét haar hart ging open ook de poort: daar lag de tuin met al zijn donkre paden die hare voeten vluchtend eens betraden wanneer zij 't lokkend zingen had gehoord. zij zette 't op een lopen, nu naar moeder toe! zij rende door de lanen, als 'n hinde die, dorstig, jachtig, hijgensmoe de klaterende waterbron mocht vinden. het scheen haar of de klokken in den toren 'n alleluia zonqen, jong en blij! ze zou aan god en moeder weer behoren! ze zag zich zingend in de maagdenrei weer voor 't altaar en 't beeld der lievevrouw, die heerlijk straalde in 't kleed van hemelblauw... daar stond zij vóór de kloosterpoort, die-wonder! - wijdopen stond!... zij stapte aarzlend onder het crucifix boven den ingang door. zij gleed nu door de kloostergangen alleen met 't licht van haar verlangen
[pagina 30]
naar moeder. binnen enkle stonden zou ze knielen voor maria's beeld, en treuren om al haar zonden die ze dwaas misdreef. en 't was of haar een sterke hand nu dreef naar de kapel waaruit ed wierookgeuren haar kwamen toegewalmd. zij liep vooruit, zij kon niet langer talmen, zij hoorde hare stappen luid weergalmen onder het hoog gewelf. daar ginder stond met pracht van bloemen feestelijk er rond, het schone beeld der moedermaagd; en als 'n drenkeling die alles waagt bij 't zinken in het gulpend water, riep zij luid: ‘maria!... ik keer weer!’ zij plofte jammrend voor de beeltnis neer en zuchtte, kermde, juichte keer op keer: ‘maria! 'k moest!... maria! ik keer weer!...’
[pagina 31]
Zij kon geen andre woorden vinden; zij wist hoezéér maria haar beminde, haar ontrouw en haar zonden àl ten spijt. zij rechtte zich zeer langzaam, kroop nog dichter bij maria, dichter, nog dichter, liet haar tranen vrije loop... zij voelde zich nu zoveel lichter en van haar zondenvrachten gans bevrijd. zij kon nu weer de deur-des-hemels groeten die haar, de armzaalge beatrijs, had weergebracht in 't liefdeparadijs!... toen zag zij aan maria's voeten haar sluier en haar kloosterkleed, haar sleutels en haar koord. zij deed haar mantel af, haar lompen uit; zij deed haar kloosterkleren aan, lei zacht den sluier om haar slapen, den gordel om haar lenden als een wapen, zij hoorde van haar sleutels 't rinkelend geluid; toen knielde zij weer neer, en snikte luid...
[pagina 32]
Zo bleef zij tot bij 't morgengloren in goddelijk gebed en minnespel. toen stapte zij gezwind door de kapel en luidde voor het zingen der getijden. het klonk zo helder uit den klokketoren alsof zij zelf het resurrexi zong! ze ontstak de paaskaars op den kandelaar, zij schikte paasbloemen op het altaar waarrond de zusters kwamen knielen; zij knielde tussen haar... toen 't lied begon ter ere van de hooggebenedijde en lieve moedermaagd, was 't of haar ziele van vreugde brak om wat maria deed voor haar; zij wist nu dat niet één der zusters wist wat beatrijs misdeed. zij weende en dankte om 't heilige mirakel dat was geschied om haar. hoe leep, hoe listig ook de boze naar de ziel haar greep, maria had de sterke liefdeschakel die haar aan jezus bond, nog sterker dan voorheen
[pagina 33]
gemaakt. zij zou haar bruigom met ontglippen! en wijl de zustersschaar naar de maria trad die troonde onder een boog van bloemen, was 't of haar hart aan stukken sprong, van een geluk met woorden niet te noemen, en schoner dan al de andre zusters zong zij luid en blij het schoon magnificat met 'n serene glimlach om haar lippen... en niemand wist er wat er was gebeurd, alléén de priester die haar opgebeurd en gans gezuiverd had van hare zonden. wanneer de rouwende, de zaalge beatrijs weer bloeide als zuivre bloem van 't paradijs, door gods onemdige barmhartigheid van alle vuile-zondenband ontbonden, verhaalde hij voor de communiteit ‘een schoon verhaal uit verre tijden’: hoe eens een trouweloze godgewijde om een verlokkelijke minnelied haar christus, haar convent verliet
[pagina 34]
en vluchtte, ellendig kind, uit moeders handen; hoe zij was heengesneld naar verre landen, en tweemaal zeven jaren 't driftig lijf ten prijze gaf aan zinnelijk misdrijf. en hoe maria met hààr kloosterkleed en met hààr sluier toen zich had bekleed opdat géén weten zou wat 't arme kind misdeed. hoe moeder luidde met de kloosterbel; met bloemen sierde 't altaar der kapel tot na die tweemaal zeven jaren zij 't kind tot schoner leven mocht herbaren... toen togen al de zusters naar het beeld der koningin van het gewijd convent, en dankten haar die àlle wonden heelt, en àlle zielen steeds naar christus wendt... maar geen die schoner zong die liefdewijs dan de genadenrijke, de herrezen beatrijs!
[pagina 35]
Ter ere van maria hooggebenedijd werd u in al zijn simpelheid dit heilig, schoon mirakel voorgezeid opdat gij gaan zoudt, sterk in vertrouwen naar deze moeder die àl liefde is. in zondigheid, in leed, in droefenis zult gij maria's beeld aanschouwen; en is uw ziel ooit door de boze geest misdadig tot het kwaad verleid geweest, naar moeder wendt uw hopende ogen! zij zal vol minzaam mededogen zich buigen naar u toe. gij vindt bij haar de rust, de vreugd, de vrede; gij wordt door haar weer vaders kind, gij moogt door haar tot god weer binnentreden! Haar zij dan lof en dank gezeid door allen die van wijd en zijd haar liefde en heerlijkheden roemen;
[pagina 36]
en die, met zaligheid, haar noemen der zondaars veilig toevluchtsoord, en schitterende hemelpoort. zij brenge ons, die lijk beatrijs, onze eenge toevlucht tot haar namen, in 't vreugdevolle paradijs bij haar en onze christus!... amen!

[Het lied van Beatrijs]