De werksters van halfvijf en andere gelijkenissen

[p. 52]

[p. 53]

De werksters van halfvijf

Dit is een vrachtrijder, een chauffeur in een grote vrachtwagen. En die vrachtwagen zit helemaal vol met mandjes druiven.

Hij moest die druiven naar een grote winkel brengen in een stad verderop, maar hij had verkeerd gereden dus wou hij omkeren. Dat is moeilijk met zo'n grote wagen op zo'n smalle weg op de dijk. De achterwielen gleden uit langs de kant van de weg en langzaam zakte de hele auto scheef achteruit de weg af. Daar zat hij nou in zijn scheve auto.

Gelukkig kwam er een auto langs met een mijnheer die wel helpen wou. Maar die auto was niet sterk genoeg.

Toen kwam er een bromfietser langs, die zou planken halen voor onder de wielen, dan zou het makkelijker gaan, dan zouden de wielen niet wegzakken in de modder.

En de chauffeur riep ook nog een paar mannen die verderop aan het werk waren om even te komen helpen.

Ze kregen de vrachtwagen toen al een eindje naar boven. Tenslotte kwam er nog een schoolbus langs en alle schoolkinderen stapten uit en hielpen bij het laatste eindje.

‘Jij krijgt van mij een mandje druiven’, zei de chauffeur blij tegen de eerste man met de auto, en die was daar erg tevreden mee en erg trots op. ‘Iedereen die meegeholpen heeft krijgt een mandje druiven’, riep de chauffeur toen en begon uit te delen uit zijn auto.

Maar die eerste man met de auto zei: ‘Je bent gek dat je dat doet, dat kost je veel te veel geld, zij hebben alleen maar dat laatste stukje geholpen terwijl ik al zo lang met je bezig ben’.

[p. 54]

Toen zei die chauffeur: ‘Wat zeur je nou? Die auto is weer op de weg, daar gaat het toch om? Ben je boos omdat ik royaal ben? Wou je soms dat ik ieder kind maar één druif gaf of zo?’

En alle kinderen om hem heen lachten hem uit en riepen ‘Ha, ha, illa, jij bent zellef een druif je bent een druihuif, je bent een druihuif’.

Dat was het belangrijkste, dat die auto op de weg kwam. Het doet er niet toe wie het langst heeft geholpen, het ging erom dat iedereen had geholpen. Nu hoorde Jezus bij het volk dat al heel lang met God te maken had gehad, het eerste volk dat God uitkoos om mee te beginnen. Maar nu hoorden die mensen van Jezus dat alle mensen over de hele wereld met hun God te maken hadden en als er dan mensen waren die dat niet eerlijk vonden, dan vertelde Jezus zo'n verhaal tegen die mensen.

[p. 55]

[p. 56]

Er was eens een man, die was de baas over een groot kantoor en hij ging met het hele kantoor met alle papieren en bureaus en tikmachines verhuizen naar een mooi nieuw gebouw. De burgemeester zou die avond een lint komen doorknippen en zo zou het nieuwe kantoor met een feest kunnen beginnen. Maar dan moest alles er natuurlijk wel heel keurig en netjes uitzien en door die verhuizing was er nog een heleboel rommel. Dus die mijnheer had wel zes werksters 's ochtends vroeg laten komen om te helpen, ze zouden ƒ20,- krijgen, dat was afgesproken.

En toen ze om 1 uur bij het eten merkten dat ze nog lang niet op de helft waren ging hij opbellen of er nog meer mensen konden komen die die dag toch geen werk hadden, die werkeloos waren. Maar om halfvijf was er nog steeds een heleboel papier op te ruimen en hij wou persé om halfzes klaar zijn. Dus hij ging de straat op en vroeg aan een paar mensen die

[p. 57]

op de hoek bij de platenwinkel stonden niets te doen, want ze hadden geen geld en geen werk:

‘Hebben jullie niets te doen, kom dan nog even mee helpen’.

En zo kwamen ze net voor halfzes nog met zijn allen klaar, ze waren langzamerhand met 26.

Die mijnheer was natuurlijk erg blij. Hij gaf aan wie er het laatst bij gekomen waren elk 20 gulden en dat gaf hij ook aan hen die er tussen de middag bij waren gekomen. Ook de mensen die er 's ochtends al waren. kregen dat. Die werden toen kwaad.

‘Krijgen wij niet meer dan die anderen, dat is toch geen manier’, zeiden ze. Maar die mijnheer zei: ‘Jullie krijgen toch wat afgesproken is, waar jullie boos over zijn is niet dat jullie te weinig krijgen maar dat die anderen even veel krijgen, die krijgen ook dagloon gewoon om van te kunnen leven, mag ik soms? Kijk je zo kwaad omdat ik goed ben?’