De avonturen van Flip en zijn speurhond

[p. t.o. 3]

[p. 5]

Voorwoord bij den vijfden druk van ‘De avonturen van Flip en z'n speurhond.’

Bij dezen vijfden herdruk moet ik de opmerking laten voorafgaan, dat ik Flip's honden-avonturen wellicht ànders zou hebben verteld, indien ik dit boek in dèzen tijd had geschreven.

De eerste uitgave is al meer dan dertig jaar oud... Is het boek daarom verouderd of ouderwetsch geworden? ligt de vraag voor de hand. Allerminst! En wel omdat het in dit boek beschreven type van speurhonden, zooals Spits, nooit verouderd raakt; en omdat de jongenssoort als een Flip onwillekeurig 'n vleugje van het nieuwerwetsche bezit. Beiden veranderen, - en toch veranderen ze niet! Dat ze óóit uit den tijd zouden raken, - ik geloof 't niet, om de eenvoudige reden, dat - al stammen zij uit een vroegeren tijd - zij nog altijd best in een nieuwen tijd passen.

Met de omstandigheden, waaronder zij in dit verhaal voorkomen, is 't wat anders gesteld. Er hebben zich zoovele veranderingen voorgedaan sedert vroeger. Maar 't zijn juist die kleine trekjes en eigendommelijkheden van het oorspronkelijke boek, die stemming en sfeer van een verhaal bepalen. Waarom ze dan niet zooveel mogelijk gehandhaafd?

't Gaat immers om 'n veel vroegeren tijd, toen het in-dienst-stellen van speurhonden bij de politie als iets nieuws gold; tegenwoordig bestaat er geen dorpsveldwachter, of hij houdt er zoo'n trouwen helper

[p. 6]

op na. De eertijds ‘verplichte hondenpenning’, als zichtbaar te dragen bewijs, dat de ‘honden-belasting’ was voldaan, - die is allang afgeschaft. Agenten, uitgerust met een wapenstok, bestaan niet meer; ze zijn tegenwoordig met sabel en revolver bewapend. En dat zij een helm op het hoofd droegen, behoort al evenzeer tot den verleden tijd. Ook zijn de brandspuiten van vroeger vervangen door moderne motorspuiten. En dat een commissaris-van-politie zich in het openbaar vertoonde met een hooge-hoed, lijkt wel lang geleden, minstens uit den tijd, toen men nog gaskraantjes ter verlichting gebruikte. Dit alles dagteekent uit de jaren, dat 'n agent-van-politie soms met den oneerbiedigen naam werd betiteld: diender, klabak of smeris, - al erkent Van Dale's ‘Handwoordenboek voor de Nederlandsche taal’ deze smalende uitdrukkingen nog.

Dit is niet alles. Wanneer het boek nù zou zijn geschreven, dan was het slot wellicht anders uitgevallen. Bijvoorbeeld met de opneming van den schranderen speurhond in het officieele politie-verband; ook zou Flip's onmiskenbare aanleg voor politie-man hem als waardigen opvolger van zijn vader als commissaris-van-politie hebben aangewezen. Dan zou wellicht de verhouding van Flip ten opzichte van z'n zure Tante Jans anders zijn voorgesteld...

Maar ik heb aan het boek niet willen veranderen, omdat het dan een ander boek zou zijn geworden. En dit ging me, om der wille van Flip en Spits zelven, teveel aan het schrijvershart.

‘Hier zijn ze dus, zooals ze eenmaal waren. En zóó mogen ze voortaan blijven bestaan.

Dus: ‘Pssst! Spits!’... en: ‘Hup! Flip!’...

DE SCHRIJVER.

's-Gravenhage 1943.