Heiruiker

[p. 111]

Heipad

Bij zomertijde poedergoud,

gesmolten goud bij lente,

de paden gloeien onder 't woud

en over d'heigewenten.

Ze liggen uit zooals een ster,

gestraald alom den toren,

en lijk de sterren ook, ze leiden veel en ver -

en nooit verloren.

O! 't Nobel werk! Laat ons het werk

van onze vaders vieren,

die uit den dorpel van de kerk

dees paden lijk rivieren

deên springen, dat zij uit dit hart

vol levens eens aan 't vloeien,

voortvloeien zouden - en gestraald en uitgesterd,

heel 't land besproeien!

[p. 112]

 

Ze vloeien en ze varen voort

 

langs heivlak en gehilte;

 

en roerloos ligt en ongestoord

 

hun zand en gouden stilte;

 

maar zelve stil en ongeroerd,

 

doorheen de duizend dagen,

 

wat voeten hebben ze al! wat wielen rondgevoerd

 

en voortgedragen!

 

 

 

De voeten, 't slommer en 't gespan

 

van 't leven; met de raders

 

en duizende gebaren van

 

den arbeid: moede spaders

 

en zaaiers met den zoeten plicht;

 

ofwel de gilde aan 't teren,

 

de School, de Meie-stoet, de Pastor met het licht

 

en met ons Heere!

 

 

 

Maar is daarvan wel ooit een spoor,

 

één spoor in 't zand gebleven?

 

Zoo doop als uitvaart kwamen door

 

de heide - en nauw geschreven

 

heeft daar een voet, een spoor gestaan,

 

of 't eeuwig zand en zavel

 

is eeuwig toegevloeid; - en 't spoorsel was verdaan

 

en doodbegraven...

 

 

 

Geen spoor meer, maar de zonnegloor

 

alleen op de eenzaam paden...

 

Zoo blijft de Richting; niet het spoor

 

van onze gaande daden.

 

Dat is des Levens ijdelheid:

 

In gloor van Gods genade,

 

we gaan de Richting op, die naar Zijn dorpel leidt,

 

- langs heidepaden. -