Lente van het hart. Brieven van Tijl aan Neleke

[p. 84]

Alleen thuis

Mijn vriend, die meer dan één militaire deugd de zijne noemt, had op 1 April verordend dat er voortaan geen vuur meer zou gemaakt worden in de studio. Dit decreet was zoowel het product van een Spartaanschen levenswil, als wel een gevolg van den toestand, want toen ik toevallig onzen kolenkelder inspecteerde, ontdekte ik dat onze voorraad brandstof, op een hopeloos klein hoopje hout na, in rook was opgegaan. Maar in die dagen zat er zon in de lucht en de lente in ons bloed en hadden we genoeg aan onze innerlijke warmte om ons lichaam op den noodigen barometerstand te houden.

Intusschen werd er weer eens handig onder onze verwachtingen gekegeld en heeft de lentefee ons zoowaar in het ootje genomen. Kregen we daar op een goeien morgen geen bui sneeuw, zoo laat op 't seizoen? Ik die juist dien dag hier in den omtrek op een tennispartij was uitgenoodigd, - het was op een van die fijne, midden in de week verloren geloopen verlofdagen, - kon mijn raket weer opbergen en aan minder rozige

[p. 85]

dingen denken. Mercator was voor een paar dagen uithuizig en ik moest dan nog mijn bezoek aftelegrafeeren, omdat ik de eenige autobus niet kon halen, - nu ja, iedereen kan zich al eens verslapen, niet? Ik zat daar zoo een beetje verloren te kijken, Neleke, en wist niets beters te doen dan een beetje te piekeren.

Op dagen die zoo te paard zitten op twee seizoenen, ben je toch ook maar een half mensch. Je hebt reeds den winter afgezworen en op de lente gewed. Maar het gebeurt dan, dat het koud genoeg is om winter te zijn en dan weer twijfelzonnig, om aan de lente te doen gelooven. Wat moet je dan doen? Je probeert alle mogelijke dingen, maar boek noch schrift kunnen je belang inboezemen, omdat de kilte van de kamer zich tusschen je lichaam en je kleeren heeft genesteld. En dat aapje van een Jackie laat zich natuurlijk op zoo een oogenblik ook niet zien. Dan heb ik maar een drastisch besluit genomen, en bij ontstentenis van Mercator's verbiedenden blik, heb ik het allerlaatste hout bovengehaald en een profijtelijk vuurtje aangelegd. Met de eerste warmte vermengden zich de gezellige walmen van mijn pijp, die ik tot scha van mijn rantsoentje tabak dien dag niet uit den mond heb gelaten, want mijn Vega's waren ook al op. Maar ik kwam er dan toch weer in en kon werken. De rest van den dag was gered.

Ik was er af en toe nog wel een beetje mee bezig, hoe ik aan Mercator het geheimzinnig verdwijnen van ons laatste hout zou verklaren, toen een sympathiek briefje van het gemeentebestuur me berichtte, dat we drie kubieke meter hout in het bosch mochten afhalen en zoowaar...

[p. 86]

tegen den officieelen prijs. De optimisten die we zijn, bestemmen deze brandstof reeds voor den volgenden oorlogswinter. Wanneer er ons eerstdaags met een zelfde briefje wordt bericht dat we op die manier ook aardappelen mogen afhalen, zijn we er weer bovenop. We zullen er dan niet lang meer moeten aan denken dat de aardappelschaarschte op dit oogenblik onzen kelder teistert.

Niettegenstaande al de probleempjes van dat slag, die dagelijks onze vindingrijkheid scherpen, houden we het hoofd glansrijk boven water en houden we vol: dat het leven de optimisten toelacht. En indien we 's avonds zelf niet kunnen neuriën dat een mooie dag voorbijging, dan luisteren we maar even naar de mysterieuze vrouwenstem die langs de fono bevestigt ‘En weder gaat een schoone dag ten einde.’ Zijn we dan nog niet opgemonterd, dan keeren we de plaat en laten ons door het rhythme van ‘Es geht alles vorüber’ in een betere stemming walsen. Je moet dat middeltje maar eens probeeren, Neleke. Je zal zien wat mooie droomen je dan hebt.