De kikvorsch en de os, en andere fabelen

[p. 2]

De Kikvorsch en de Os.

Lith Emrik & Binger Haarlem.

[p. 3]

 

Een Kikvorsch zag een Os in 't gras,

 

Die in zijn oog aanzienlijk was;

 

En, toornig dat natuur hem had een lijf gegeven

 

Niet grooter dan een ei, en om in slijk te leven,

 

Sprak hij, met een vergramden geest:

 

‘Ik wil zoo dik zijn als dat beest.’

 

Hij blies zich op, en riep: ‘Mijn zuster! wil toch kijken,

 

Spreek! zal mijn dikheid haast die van dit beest gelijken?’ -

 

‘Nog niet!’ sprak zuster. - ‘Wel!’ hernam de Kikvorsch toen,

 

‘Ik zal nog sterker poging doen:

 

‘Ziedaar!’ - ‘Op verre na kunt gij niet bij hem komen!’

 

Sprak zuster. - ‘Dan nog ééns een poging ondernomen!’

 

Was 't antwoord. ‘Nu, vriendin! ziedaar!’ -

 

‘Gebuur, 't gelijkt er nog niet naar!’

 

Zei zuster. - 't Arme beest deed toen zoo sterk een poging,

 

Dat barsten 't loon was der beooging.

 

 

 

* * *

 

 

 

't Is droevig dat alom, in menschelijken schijn,

 

Zoo vele zulke Kikkers zijn!

 

De burgerpracht trotseert zelfs 't hof aan alle kanten.

 

Een kleine prins heeft afgezanten;

 

Een hofbeambte, hoe gering,

 

Begeert in zijn gevolg voor 't minst één edeling.

 

Een prulpoëet onwaard, dat wij zijn onzin lezen,

 

Wil heden een Homeer, een Poot of Vondel wezen.