Charaksis

[p. 34]

[Nu staat, met de gescheurde zeilen in volle zee ter schepe]

NU staat, met de gescheurde zeilen in volle zee ter schepe
en in der waatren wildheid, die u scheiden zag;
feller dan die weemoed slaan geen stormen-zwepen,
geen zwarte wimpel in de mast is voor een vaarder droever vlag.

Want wie de steden van zijn morgenlijk ontwaken
vergruiz'len zag, kent slechts één vlucht: de zéé,
en wie het keelschip wrak en splinterend hoort kraken,
knielt in den waanzin der oceanen mee.

Geen vuurlicht van d'onzichtbre havens en géén teeken
van de torens doorscheurt die dubble eenzaamheid,
maar aan zijn voorhoofd brandt de ster, die misten moet doorbreken
en die het zouten zog voor veil'ge vaart bereidt.

O, Toeverlaat, dat voor den vloek behoedde
den schijnverlorene, die vaart op ebbe en vloed,
geen doem omkrampt wie aan uw zijde bloedde
en wie uw beeld niet prijs gaf tot werelds roest en roet.

Maar die, onwankelbaar, de tijden uitwischt in zijn herinneringen,
die deert niet van dit werelddom de golfslag en het vuur,
zooals de wind der eeuwen den vorm verblaast der dingen,
maar amper roert aan 't Goddelijk avontuur.