De vogelaar

[p. 24]

Woestijn

Nude weg weer in mijn gelaat bijt
en de vijandschap der zandvlakten zich openbaart
aan mijn verschroeid haar
denk ik aan het einde van onze gemeenzaamheid

Ik wou weer zijn in dat waanzinnig jaar
waarin we naar elkanders zachte lichaamsdelen zochten
toen we onder de ademhalingsorganen der rode eiken
naar de avonddoom zaten te kijken
die als een ander dier onze monden kwam bevochten

[p. 25]

 

pour cordes, percussion et celesta

 

 

 

de loden vleugels ruisen weer aan

 

boven de duistere ruiter op het zielenhuis.

 

hoelang kunnen die bladeren van celesta

 

nog over mijn membranen gaan?

 

 

 

Hoeveel rood aan dat snarenslaan

 

ben ik verplicht

 

op mijn met sterren bekrast gezicht?

 

 

 

op mijn met zangzaad bestoven keel

 

die opengaat als een verhemelst lichaamsdeel.

 

 

 

Soms draag ik zulk een trilling onder mijn huid

 

dat ik niet eens als kernen

 

kan breken uit het klokhuis van het gerijpte fruit.