Den gheestelijcken echo

De Siel ghestelt ende woestijn van dese wereldt, beweent haer ballinckschap, en soeckt troost by den Echo dieer plaets.

Op de Wijse: 'k Heb menigh pint en can.

1.
LEstmael op eenen dagh
Hoorden ick een beclagh,
Tusschen de hooghe berghen,
My docht het was een ziel,
Die daer haer self onthiel,
Den Echo quam te terghen,
Sy riep en vraeghden hem
Gheduerigh wederom;
Het scheen dat haere stem,
Schier tot den hemel clom.

2. De clachten inden mont,

Vol suchten haers herten gront,
De ooghen vol van traenen,
De handen in het haeyr,
Al dolend' hier en daer,
Den Echo quam te praemen:
Ghy die woonachtigh zijt
Hier in dees eensaem pleck,
Daer ick soo langhen tijt

[p. 19]

 

Heb g'houden mijn vertreck.

 

3. Wanneer sal zijn het ent

 

Van dees mijn swaer ellent;

 

Van dit mijn droevigh leven,

 

Ick die ghelijck een wees

 

Om Godt, vol ancxt, vol vrees

 

Verslijte heel mijn leven,

 

Mijn jaeren gaen voorby

 

met suchten, en gheween,

 

Om dat ick noch verbey

 

In traenen dal alleen.

 

4. 'k En vind' geen creatuer,

 

Die my uyt liefde puer

 

Mijn traenen af sal vaeghen,

 

Mijn hoop' die is ten ent,

 

'k En can, t'is Godt bekent,

 

Niet langher meer verdraghen,

 

Ick heb mijn ziel ghestilt,

 

Soo dickx als ick vermagh,

 

't Is heden, soo't Godt wilt,

 

Misschien den lesten dagh,

 

5. En siet nu is voorby

 

Ghegaen, in slaverny

 

Soo menighte van jaeren,

 

Dat ick in dees woestijn,

 

Ghelijck een mensch alleijn,

 

Mijn sinnen moet vergaeren,

 

Troost my, soo veel ghy cont,

 

Die droevigh leef altoos,

 

Laet Echo inden gront,

 

Eens hooren uwe voos.