Den gheestelijcken echo

[p. 76]

De Siel verclaert haer uyterste desolatie ende vreese der sonden, en versoeckt Godts hulpe.

Op de Wijse: Sono mille tormenti. (ofte) Ick hoorden lest-daeghen, een maeghdeken claeghen.

1.
O Droevighe tijden!
Wat moet ick al lijden,
Gheen vreught en can my meer verblijden,
Alwaer ick my wenden,
Ick en vind' niet dan ellenden,
Eylacen waer sal ick noch enden.
2.

Ick sucht en ick claeghe,

Heel nachten en daeghe,
Ick soeck en 'k en doen niet dan vraeghe,
Waer is mijnen beminden,
Ach cost ick hem vinden,
Ick sou hem door liefde vast binden.
3.

Hy heeft hem versteken,

En is van my gheweken,
Nu dool ick en ben heel besweken,
Ick valle in sonden,
Ick krygh wond' op wonden,
Mijn ziele die wordt schier verslonden.
4.

Ach mijnen uytvercoren,

[p. 77]

 

Ey en laet my niet verloren,

 

Door s'wereldts en s'vyandts becoren,

 

En laet niet in schanden,

 

Het maecksel van u handen,

 

Verlost my en breckt mijne banden.

 

5.

 

Aenhoort toch mijn kermen,

 

Ontfanght my in u ermen,

 

Ach helpt my en wilt my ontfermen,

 

Ghy hebt my gheschaepen,

 

En sult ghy my verlaeten,

 

Wat sal my u goetheydt dan baeten.