Den gheestelijcken echo

Iesus doet de Siel minnelijck ghedencken haer groote verbintenisse.

Op de VVijse: Clorinde aldersoetste lam.

1. MYn soete duyf die ick bemin,
Sunamitin mijn bruyt, mijn uytvercoren,
Die van te voren waert vol ydel min,
g'Hebt my nu toegheseyt
Dat ghy my uyt geheel u herten al u sinnen
My sult beminnen, met een toesicht nauw,
En zijn ghetrauw.

2. Mijn bruyt ghy weet wat vast verbont

Dat tusschen u en my is vast ghesloten,

[p. 91]

 

Doen ghy ghenoten hadt in uwen gront

 

Een soete minne vlam,

 

Dat ghy my eeuwelijck getrauw sout blijven,

 

Sijn altijdt meer en meer met min oprecht

 

Aen my ghehecht.

 

3. 't Is u bekent, dat die bemint,

 

Van sijnen vrient comt weder-liefde vraeghen,

 

Sijn welbehaghen in weer-liefde vint,

 

En ick met waer trauw

 

Heb van al eeuwigheyt u liefde toe ghedraeghen,

 

Siet met der zielens oogh en s'hemels licht,

 

U hooghe plicht.

 

4. En siet gheen creatueren aen,

 

Wilt gaede slaen mijn innigh soet beweghen,

 

Sijt heel gheneghen u selfs uyt te gaen,

 

En acht heel d'aerde niet,

 

Denckt dat voor u de heele wereldt is ghestorven,

 

En dat daer buyten my zijn schepsels gheen,

 

Dan ghy alleen.

[p. 92]

 

5. Maer siet alleen mijn liefde aen,

 

Daer ghy voortaen mocht wesen in verslonden,

 

Mijn minne-wonden laet noyt ledigh staen,

 

Neemt daer mijn bruydt u rust,

 

Naer uwen lust,

 

Gaet boven tijdt, en boven steden,

 

Seght ick en leef nu in mijn selfs niet meer,

 

Maer inden Heer.