Bloedmadonna

Kwade ogen

Af en toe speelde haar moeder voor actrice. Omdat de spelers van het amateurgezelschap waarvan zij lid was er zelf voor moesten zorgen dat de zaal vol kwam, gingen zij soms naar de voorstelling. Haar vader voorop, vaak hoorde zij hem zuchten. ‘Dat komt omdat ik vroeger van toneel hield,’ antwoordde hij op de vraag waarom hij zich aanstelde, en hij vertelde haar hoe hij in zijn jeugd beroemde acteurs had zien optreden en actrices op wie hij verliefd was geworden. Vervolgens prees hij haar moeder en zelfs zette hij af en toe een applaus in, als zij zonder kleerscheuren door een claus gekomen was. Hij zorgde ervoor dat zij ruimschoots van bloemen werd voorzien; als enige van de actrices stond zij met vijf bossen in haar handen, voor een bijrol. In de vierde klas van de middelbare school kwam het moment dat Hanna niet meer mee wilde; zij schaamde zich voor haar vriendinnen, die weliswaar niet meegingen naar het verveloze theater, maar alleen al de gedachte dat zij haar moeder zouden zien spelen, bezorgde haar een rode kleur.

Zij luisterde naar de teksten, opgezegd op een toon die haar

[p. 20]

woedend maakte. Zij zou trots moeten zijn op haar moeder, haar aanmoedigen. Maar zo werkte het niet.

Haar moeder bleef toneelspelen tot zij ziek werd.

Minder dan een jaar na de dood van haar moeder raakte haar vader bevriend met een medewerkster van een uitgeverij. De vriendschap kon niet lang duren; hij kon niet wennen aan de genegenheid van een ander dan haar moeder.

De medewerkster bracht Hanna in contact met een schrijfster, die zij een interview kon afnemen voor een werkstuk. De schrijfster was een aardige, oudere vrouw, die een schaal koekjes voor haar neerzette, terwijl zij omstandig inging op de vragen die Hanna stelde. Voor die vragen zou zij zich later schamen; zij had het werk van de schrijfster niet zorgvuldig gelezen, het interesseerde haar niet. Toen zij op het punt stond weg te gaan, ging de schrijfster naar de boekenkast en trok er een boek uit. ‘Kijk,’ zei ze. ‘Dit is het laatste. Neem het maar mee. Ik hoop dat je het mooi vindt. Wacht, ik zet mijn handtekening.’

Naar die handtekening had zij later vaak gestaard. Het boek had zij na de eerste bladzijden verder ongelezen weggezet in de kast.