Ongenaakbaar

[p. 254]

[XXXXI]

Zij had het plan opgevat bij hem te blijven.

Waar was de wilde vreugde die hem behoorde te bevangen?

Hij voelde zich tevreden, in redelijk evenwicht op de hindernisbaan waar hij op zekere dag toch weer zou struikelen.

Hij had de overwegingen teruggehoord die haar hadden doen wegdrijven naar de koude golfstroom waar zij niemand had die haar beschermde. Daar pogingen toe ondernam, anders dan door de oppervlakkigheid van het gebaar. Mensen om haar heen, beweging te over. Maar binnen haarzelf heerste met steeds vastere hand de stilte die zelfs niet door de opwinding van velerlei uitstapjes kon worden opgevuld.

Ze zei dat zij heel goed had begrepen waarom hij haar had opgebeld. En dat zij zijn stem daarna steeds had teruggehoord en het bestaan van telefoons vervloekt had.

Een paar dagen na haar terugkomst publiceerde Van Roon een groot opgemaakt artikel over illegale wapenhandel in Nederland.

Vlasman kwam daarin niet voor.

Even voordat hij het artikel in handen kreeg, ontving hij een telegram van Karen, waarin zij hem de dood van haar vader meedeelde.

Hij probeerde zich Alkowski voor te stellen op zijn

[p. 255]

sterfbed. De roerloosheid van het beeld benauwde hem.

Onmiddellijk besloot hij naar de begrafenis te gaan.

Het feit dat Karen de moeite had genomen hem persoonlijk te telegraferen, bracht hem toen hij zijn koffer pakte in verlegenheid. Het betekende dat zij hem dringend om zijn overkomst verzocht. Maar hij veilde niet op weg zonder Helen. Het vooruitzicht met haar door de Provence te rijden en een paar dagen in Cassis te verblijven, maakte hem bijna uitgelaten. Maar door de commotie van het weggaan heen, keek hij in Karens gezicht. Waarom aarzelde hij toch?

In verband met het tijdstip van de begrafenis reisden zij opnieuw in één rit naar het zuiden. Henri speelde in Düsseldorf en ging per vliegtuig naar Marseille.

Hij reed rechtstreeks naar Cassis, nam een hotel en moest daarna weer een uur terugrijden om op condoleance-bezoek te gaan. Het was nog altijd zacht voorjaarsweer; aan de hemel dreven slechts verspreide wolken.

Zo was het ook de dag erna, op de begrafenis.

Voordat de kist naar buiten werd gebracht, speelde Henri de meest recente Variatie. Er waren niet meer dan tien mensen aanwezig. Daarbij was verder niemand uit het vak. De dood van Alkowski zou pas de volgende dag openbaar worden gemaakt.

Toen zij het kerkhof verlieten kwam Karen naast hem lopen. Zij sloeg de zwarte voile die zij voor haar gezicht droeg opzij en glimlachte naar hem.

‘Waarom komen jullie niet bij mij logeren?’ zei ze. ‘Ik wil je vriendin beter leren kennen Philip. Ik denk dat onze vriendschap daartegen bestand is.’

[p. 256]

Hij legde zijn arm om haar schouder en dankte haar voor de uitnodiging.

Zij boog zich naar voren en richtte zich al lopend tot Helen.

‘Philip vindt de tuin zo mooi,’ zei ze. ‘Mijn vader heeft er altijd een volmaakte rust gevonden.’

augustus 1980 - april 1981