Verhalen uit den ouden tyd

IV.
Redding en vlugt.

Julius Cesar, na de Belgen overwonnen, en met de Bataven een verbond gesloten te hebben, wilde nu ook de Britten onder zyn beheer brengen: hiertoe stak hy aen het hoofd van een magtig leger naer de kusten van Albion over. Overwinnaer der Britten zynde, trok Cesar naer Spanje, voorts naer Griekenland, en eindelyk rukte hy tot in Egypte.

By de Romeinsche legerbenden ingelyfd, was Clodwig gedwongen hem in zyne menigvuldige zegepralen te volgen, tot hy eindelyk na jaren lang van zyn Vaderland verwyderd geweest te zyn, met eenige Romeinsche legioenen naer hetzelve werd terug gezonden. Zy namen hunne legerplaets in het armamentaria, dat Cesar aen den samenvloed van Schelde en Lei doen stichten had.

Nu was Clodwig in zyn Vaderland terug, doch dit voor anderen zoo vurig gewenscht geluk, was voor hem slechts eene zieleramp te meer. Hy bevond zich alleen, te midden

[p. 25]

eener vreemde horde, waeronder hy geen enkelen vriend telde, en voor wier zeden en gewoonten hy eenen afkeer voedde, hy betrad den grond waerop hy voortyds zoo ryk en gelukkig op rond zwierf, en waerop hy nu, tegen wil en dank, de strenge bevelen van eenen veldoversten moest uitvoeren. Hy dacht aen de vrouw, die hy zoo jong en zoo schielyk moeten verlaten had, die hem zoo teeder beminde, en die hy, ellendige, in wedervergelding zoo ongelukkig had gemaekt; en hy verbeeldde zich het kind te zien, welks vader hy was, arm en verlaten, aen honger en ellende ter prooi!...

Zulke gedachten bestormden zynen geest, en geen wonder dus, dat men hem dikwyls mymerend en zuchtend, met de armen gekruisd vond stilstaen, en men hem soms tranen storten zag; want toen hy dat alles overdacht, kon hy slechts zich zelven beschuldigen.

Eens stond hy weder zoo in diepe overdenking verslonden, toen een aengeheven geschater en gejuich zyne aendacht gaende maekte.

Niet ver van de plaets, alwaer hy zich bevond, zaten drie Romeinen in gezelschap van eenen Menapier, en hielden zich onledig met het dobbelspel. Aen het gejuich der drie eersten kon men bemerken dat de Menapier verloor. Nieuwsgierig om met verdere omstandigheiden van het spel bekend te zyn, naderde Clodwig de spelende groep.

Welhaest wist hy de oorzaek, waerom de Romeinen zoo luidruchtig hunne vreugd te kennen gaven: de Menapier had reeds zyn paerd en zynen oogst verloren!

Wanhopig over zyn verlies, en ook byna zwymeldronken, hoopte hy de derde mael gelukkiger te zyn; hy bad de Romeinen eenige oogenblikken zyne komst te wachten, en verdween.

Gedurende zyne afwezigheid luisterde Clodwig het ge-

[p. 26]

sprek der Romeinen af: het liep over de dwaesheid van den Menapier, die den list niet bemerkte welken zy te werke stelden, en over de behendigheid, waermede zy hun bedrog uitvoerden.

Toen Clodwig die woorden hoorde, gevoelde hy den haet, dien hy den Romeinen toedroeg, in wraek ontvlammen.

- Ja, - dacht hy - zoo hebben zy my ook eens bedrogen; nu ken ik de oorzaek hunner uitgelatene vreugde, maer zy zal van korten duer zyn, de wraek zal haer van naby volgen.

En woedend knelde hy reeds de hand om den moordpriem, die onder zyne kleederen verborgen was.

Nu zag hy den Menapier terug komen, met het derde voorwerp, dat hy in het spel wagen wilde: het was zyne dochter!

Woest barstte de vreugd der Romeinen uit op het zicht van het lieve meisje, want zy was schoon, en de blos der schaemte, die hare wangen kleurde, de verwytende, smeekende blik, die zy op haren vader wierp, en de blinkende tranen, welke uit haer oog biggelden, maekten haer by hen nog bekoorlyker en nog schooner. Hunne wulpsche, verslindende blikken konden zich niet genoeg op het zicht der lieve schoone verzadigen....

Aldra werd het spel aengegaen, en de Menapier verloor zyne dochter, op dezelfde wyze dat Clodwig zyne vryheid verloren had.

Nu konden de Romeinen hunne driften niet meer beteugelen; elk wilde het meisje, en hoe de onnoozele weende en smeekte, zy kon niets op hun hart winnen, en ging het slagtoffer hunner wulpschheid worden.

Clodwig was getuige van alles geweest; het oogenblik der volvoering zyner wraek was geslagen: geen schooner

[p. 27]

kon zich opdoen: hy zou er de onschuld door redden.

Op het oogenblik dat het meisje ging bezwyken, hief Clodwig zynen moordpriem in de hoogte, gaf gezwind den eenen Romein eene steek in den rug, en den andere eene in het hart: de derde ging hetzelfde lot ondergaen, toen hy de vlugt nam.

Het meisje was gered, zy viel dankbaer voor de voeten van haren verlosser, doch er was geen oogenblik meer te verliezen: Clodwig nam het paerd van den Menapier, dat de Romeinen aen eenen boom gebonden hadden, plaetste het meisjen er op, en verdween met haer in een bosch.

De Romeinen van den moord hunner makkers verwittigd, wilden hen wreken, en zochten de gevlugten op; doch te vergeefs.

Des anderendaegs bevond het meisje zich reeds in veiligheid, in de woonst van een harer bloedverwanten, en Clodwig was reeds eenige uren ver van de legerplaets der Romeinen verwyderd.