Uit de duinen. Een verhaal uit den Spaanschen tijd

Besluit.

Rolf Harmsen mocht den Heer danken, dat Hij hem in staat had gesteld zich op zulk eene treffende wijze van zijne gelofte te kwijten. Wel zou hij nu zeer gaarne gezien hebben, dat priester Herwijn den moed had bezeten openlijk belijdenis te doen van hetgeen God aan zijne ziel had gedaan, en zelfs in het gezicht van den brandstapel te getuigen van Hem, die zich zoo aan hem had verheerlijkt, - maar dien moed bezat de priester nog niet. Hij verliet reeds den volgenden dag Westerhout, om in Duitschland een verblijf te zoeken, waar hij zijne zonden betreuren en op de genade hopen kon. Niemand hoorde sedert iets van hem, behalve Sebaldus, die hem op reis ontmoette, maar wien hij weinig meer meedeelde dan hetgeen wij reeds weten.

Nu Rolf Harmsen zijn doel bereikt had, haastte hij zich om van De Linde, Jan Soeter en van eenige andere vrienden afscheid te nemen, hun moed in te spreken in deze dagen van angst en onrust, en hen te vermanen om getrouw te blijven tot in den dood, opdat ook zij de kroon des levens mochten ontvangen. Daarna aanvaardde

[p. 187]

hij met zijnen zoon en Martijn de reis naar Hoorn. Het was een moeilijke en gevaarlijke tocht, dien zij te ondernemen hadden, want de Spanjaarden rukten in grooten getale naar Alkmaar, zoodat, wilden onze vrienden eene botsing met hen vermijden, zij zooveel mogelijk het strand moesten houden tot aan Petten. Van daar begaven zij zich over Winkel en O. Blokker naar Hoorn, waar zij door de broederen hartelijk verwelkomd werden.

En thans meen ik de taak geëindigd te hebben, die ik mij had voorgesteld. Ik had Wouter Harmsen in de duinen gebracht, en nu hoop ik, dat gij met belangstelling en niet zonder zegen hem gevolgd zijt uit de duinen.

Wat de overige personen van mijn verhaal betreft, ik denk dat zij niet zoo gemakkelijk uit uw geheugen zullen verdwijnen en gij hunne verdere lotgevallen u wel zelf zult voorstellen. Hoe het met den Noortdorpschen vos gegaan is, dit weet gij uit mijn boek ‘In de duinen.’ Heer Jan Van Heiningen trok met zijne geuzen heen en weer, en waar hij kon, deed hij den vijand afbreuk, zonder ooit te vergeten, dat hij een krijgsknecht was, die het zwaard des Geestes, namelijk het Woord Gods, als het beste wapen voerde. Bij elke overwinning, die hij behaalde, zoowel over zich zei ven als op den Spanjaard, zong hij dit echt Christelijk geuzenlied:

O Heere, U zij lof en danck,

Van Uwen overwinnen;

Sterckt ons ghemoet, noch swack en kranck

Met Uwen Gheest van binnen.

Dat het bid en vertrouwe vast,

Zoo sult ghy van den overlast

Helpen, die U beminnen.