Het veerhuis

[p. 69]

De stem van het water

Voor Guus en Wies.

Een kleine beek heb ik ontmoet,
zoo lieflijk en doorschijnend rein,
doorbeefd van plekjes zonneschijn, -
ik voelde 't water met de voet.

Het trilde licht in rimpeling;
ik kon verlangen niet weerstaan
dit zilverige spoor te gaan, -
zacht was het water waar ik ging.

Zoo, langs de vochtig mossen rand,
bewoog zijn strooming voor mij uit,
met spiegeling van knikkend kruid
en groene varens, fijngetand.

En in de stilte van dit gaan
nam het geleidelijk van mij
bezit - mijn hart werd kalm en vrij
en van toevalligheid ontdaan.

Ik liep, verwonderd opgericht,
te turen in een nieuwen dag,
waar ik een held're inkijk zag
en mocht beseffen: dìt is licht, -

[p. 70]

 

waar eind'lijk mag doorzichtig zijn

 

der dingen arbeid met elkaar;

 

elk is in stand en kleur zoo klaar,

 

gevat als in een zilv'ren lijn.

 

 

 

Toen was de wereld nieuw gemaakt

 

en spròng het woord mij naar den mond

 

tot stamelend ik dit vragen vond:

 

‘hebt gìj mij, water, aangeraakt?

 

 

 

Zoo gij het waart, die mij dit gaf

 

vanzelve, wat ik heb gezocht

 

zóó lang vergeefs op steiler tocht,

 

ik smeek u - neem het mij niet af!’

 

 

 

En uit het water sprak een stem:

 

‘Ik hoorde u, wees niet bevreesd:

 

wie ééns mijn lieveling is geweest,

 

hij blìjft van mij, ik blìjf van hem.’