Het veerhuis

[p. 74]

Stem van Epicurus

Nu komt de nacht over den diepen tuin
en zijn geheimen, die wij daags betraden, -
reeds rijst de maan voorbij de cederkruin,
wit valt het licht op perk en slingerpaden.

De vrienden rusten - ik wil dezen nacht
alleen zijn met de strenge sterrebeelden,
mij zelve peilend - wat ik heb gebracht
aan wie met mij de volle jaren deelden.

Zij kwamen, blinden in hun vurig streven -
maar wie mijn gaarde en mijn wet verkoos
heb ik der wijsheid held're spreuk gegeven:
voor al uw pijlen zij geluk de roos.

Ik zag hun zin in manlijkheid zich richten;
zij wonnen bij het rijpen van den tijd
dien blik, gewet aan vrijheids vergezichten,
waaraan ik klaar de mijnen onderscheid.

Gedachten vonden ongeweten banen
- hoe vlàmden zij bij 't kruisen van elkaar! -
van woord en weerwoord ruischen deze lanen
en van vervuldheid is de nacht er zwaar.

[p. 75]

 

Beladen tuin, die draagt het zoet verzamen

 

der vrienden, in uw stilte is het goed

 

het kostbaar snoer te tellen van hun namen,

 

nu nadert wat hun liefde niet vermoedt.