Dichtwerken (deel 1 en 2)

[Waar nu gegaan? De ongansche wegen]

Waar nu gegaan? De ongansche wegen,

als rotsen nog, nen tijd geleên

zoo vast, zijn vort en vuil bedegen,

en bodemloos, den voet beneên!

Waar nu gegaan om 't lijf te reppen,
en, zittensmoê, eens lucht te scheppen?

o Waterweg, o vlugge beken,

o visschen, gij op vrijen voet

nu loopen kunt, en baantjes steken,

onvolgbaar, in uw' vollen vloed;

kunt, schuins of rechts, in 't helder vlieten
des waterkens, uw' schichten schieten!

[p. 78]

 

o Vogels, die, gezwind van leden,

 

de hooge, blauwe lucht bebouwt;

 

die al onze erge ellendigheden

 

ontwijkt en in den hemel schouwt;

 

o mochte ik ..., maar, 't en helpt geen kijken,

 

naast u mijn' vrije vlerken strijken!

 

 

 

Neen-neen, gij mensch, die 's konings eeren

 

u toekent, mat- en moêgekweld,

 

moet nederwaards uw' zinnen keeren,

 

't is winter nog in 't aardsche veld:

 

't is vort en vuil, en, thuisgebleven,

 

moet machteloos ge aan de eerde kleven.

 

 

 

Moet heerdewaards, bij 't vier gekropen,

 

gij dichtend uw papier beslaan

 

met al te onvastgevlerkte hopen

 

van vrij ook eens uw' gang te gaan.

 

Maar ei! wat zal 't geniet nadezen,

 

als hopen reeds zoo zoete is, wezen!

 

27-1-1893