Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 108]

[o Heere, o Heere!]

o Heere, o Heere! ...

en, spaart ze toch,

de blomkes en de blaren,

die, vroeg in 't jaar,

Uw' teergelief-

de bruid U kwam te baren!

Herodes roept,

met felle stem:

‘Verdelgt ze en doet ze sterven!’

En bloedig zoekt

zijn' snoode hand

hun 't leventje af te kerven.

De beulen staan,

in 't bloeiend perk

Uws heiligdoms, verbolgen:

noch moederwee

noch kinderangste

en achten ze, in 't vervolgen.

Ze vluchten hier,

ze schuilen daar,

in schorte en schoot geborgen;

ze weenen! Ach,

't en helpt al niet:

de beulen gaan ze worgen!

De wereld wilt

onstuimiglijk

U, Heere en God, berooven;

de vijand zoekt

het heilig licht,

dat U behoort, te dooven.

[p. 109]

 

o Heere, en laat

 

de beulen 't U

 

meêdoogenloos ontsnoeien,

 

dat heilig zaad,

 

Uw eigen goed,

 

nog nauwelijks aan 't bloeien!

 

 

 

Zij wierden in

 

Uw bloed verwekt,

 

geworteld en gespezen:

 

och laat ze, laat

 

de kinderkens

 

Uws herten, veilig wezen!

 

 

 

Ontkracht den arm,

 

verblendt den zin

 

des vijands; helpt ze vlieden;

 

en moge, al waar ''t

 

in ballingschap,

 

de vrijheid hun geschieden!

 

 

 

De vrijheid van,

 

door U gevoed,

 

geveiligd, op Uw' stappen

 

te volgen, zoo

 

ze nu zijn, en

 

Herodes' volk te ontsnappen!

 

 

 

20-2-1881