Dichtwerken (deel 1 en 2)

[Slaapt gij nog, gedaagde kruinen]

Slaapt gij nog, gedaagde kruinen
van de onzochte doorentuinen;

slaapt gij nog, en weet gij niet

dat de ontwekte zonne u ziet?

Dat alreê de dagen langen
zichtbaar, en de stralen strangen

van de lente? Ontwekt, welaan,

doornen, en wilt wakker staan!

Onlangs nog, met sneeuw doorschoten,
hebt gij, naast uw' stamgenoten,

weken lang den tijd verbeid,

vaste in uwe onroerbaarheid.

Tijd is 't om den dag te groeten:
't Oosten blinkt, en wakker moeten

al die zonne- en zomerglans

schuldig zijn hun' liefde, thans.

Doorentuin dan, botten open;
los, uw' dichte looverknopen;

los, uw zilveren reukallaam;

los, uw sneeuwwit blommenkraam!

[p. 112]

 

Ei, 't en baat niet, dat robijnen

 

naalden deur de toppen schijnen

 

heen te bersten, hier en daar,

 

van uw doornig streuvelhaar!

 

 

 

Ei, 't en baat niet dat uw' leden,

 

zwellende uit van vruchtbaarheden,

 

drinken 't zog der aarde, en bloot

 

laten heuren moederschoot!

 

 

 

Blâren moet ge en blommen schieten,

 

vol de vaten ommegieten

 

uwer zalven, en voortaan,

 

hagedoornen, bloeien gaan!

 

 

 

Slaapt gij nog? De biên ontwekken,

 

langende om uw zeem te lekken;

 

't vogelken zoekt, nestgezind,

 

waar 't uw' vrije daken vindt!

 

 

 

Slaapt gij nog? De zangermonden,

 

zullende uwen lof verkonden

 

zoo gij wakker wordt, ze slaan

 

reeds hun' liefste leisen aan!

 

 

 

Slaapt gij nog? De dichters dragen

 

droevig, dorre doorenhagen,

 

het geheugen, lang verbeid,

 

van uw' zomerschoonigheid!

 

 

 

't Water zucht, de blauwe lochten,

 

de aarde deunt, vol minnetochten:

 

alles, alles wenscht om ... och,

 

doorenhagen, slaapt gij nog?

 

7-2-1893