|
| |
| |
| |
[Jordane van mijn hert]
en aderslag mijns levens,
o Leye, o vlaamsche vloed,
lijk Vlanderen, onbekend;
de mate uws vreugdegevens,
wanneer ik sta en schouwe,
uw' vrijen boord omtrent!
de malsche meerschen la`end
met blijder vruchtbaarheid,
te Scheldewaard, en voort
die 't oude en vrije land
van Vlanderen toebehoort.
Wat zijt gij schoone, o Leye,
als 't helderblauwe laken
en dat, uit heuren throon,
de felle zunne, aan 't blaken,
vertweelingt heur gezichte
uw' groengezoomde kanten,
zoo verre ik henenschouw,
en nu in 't water, planten
| |
| |
Den bast, die, onlangs, toen
hij jong was, jong en schoone,
't gezicht verblijdde, maar
die, veel te lichte, eilaas!
verloos, en bleef het lieve
Het vlas! Nu staat 't gedoopt,
dat banden gouds gelijkt;
van bonden, die vier planken
Hoe zucht gij, om weêr uit
dit stovend bad te komen;
hoe zucht gij, zoo de ziel,
vol hopen en vol schromen,
verlangt het licht te zien
Verdraagt den harden steen
nog wat, die, korts nadezen,
ter vrijheid; en de dood,
zal zelf gedwongen wezen,
| |
| |
Die steen heeft u gedempt,
geen' weêrstand biên en zou
van lieden, half gekleed,
die half in 't water staan,
lijk lijken van versmoorden,
't gebonden, zappig vlas,
en 't spreidende openslaan!
't Verrijst! Het wordt alhier,
het wordt aldaar bewogen,
en speelt in 't droogend schif,
dat, 't water uitgezogen,
heur' fijne stralen drinkt
en fijndere verruwpracht!
gesmaldeeld en geschaard,
in lijnwaadgrauwe tenten,
ontelbaar, zoo 't den dwang
| |
| |
Jordane, in 't hooge Noorden,
hoe schoon 't gelegerd volk,
dat, God gehoorzaam, voet
en hand te zamen, zwoegt,
naar uwaard, en de boorden
van 't stroomend waterkleed
strijdmachtig leven doet!
mijn woord op, en 'k bezegen
dien 't neerstig Vlanderen vand ...!
Zij 't immer God getrouw,
God dankbaar, God genegen,
die hem de vrijheid spant,
zoo lang de velden dragen
die op heur' boorden groeit;
zoo lang 't gestorven vlas
herleeft in kant en kragen,
en, sneeuwwit, op de borst
van jonk- en schoonheid bloeit!
|
|
Auteursrecht onbekend