|
| |
[Tenden raad en tenden reden]
Tenden raad en tenden reden,
vol van angste en pijnlijkheden,
bidde ik, onbevlekte Maagd:
voor uw kind nu zorge draagt!
Cana zag u, zonder schromen,
voor twee schaamle tusschenkomen,
in 't gebrek van bruiloftwijn:
wilt mij ook indachtig zijn!
Bruiloftwijn, noch bruiloftkoeken,
dat en durve ik u verzoeken;
maar verleent mij werk en brood,
anders moet ik morgen dood!
Morgen, neen, gij zult mij heden,
moeder van bermhertigheden,
laten, - wilt en 't zal geschiên, -
u bedanken, op mijn' knien!
dat gij zijt, op alle stonden,
alle streken, west of oost,
schamel' lieden hope en troost!
| |
| |
Velen bidden schoone woorden,
na den eesche, en opgezeid
uit nen boek met gouden boorden;
maar hun herte is ijdelheid.
Baden ze eens, ze zouden leven
en niet altijd weêr in 't graf
hunner schande zijn gedreven,
onder 's vijands herderstaf.
Baden ze eens, de tranen vloden
uit den grond huns herten weêr,
als gewenschte zegeboden,
over schuld en schande, neêr.
Baden ze eens, ze zouden spreken,
spreken zoo de snare doet,
die, geslagen zijnde, breken
Baden ze eens, hun hert verheugde;
groeizaan wierde 't weêr, en 't gaf
blad en blommen, vrede en vreugde,
nu, een nooit meer groenend graf!
Baden ze eens, ge zaagt ze werken
weêr ten bronnenhoofde, en niet
drijven, leêg en lam van vlerken,
altijd neêrwaards, met den vliet.
Baden ze eens, ze zouden weten
hoe het brood des biddens smaakt,
dat, hoe meer het wordt geëten,
hoe 't den honger scherper maakt.
| |
| |
Baden ze eens, ze zouden vonken
als een vier, en immers niet
naast den aschhoop zitten pronken,
daar men vier noch vlamme en ziet.
Baden ze eens, ze zouden vliegen
en niet, dood aan de eerde, meer
zeggen ‘'k Bidde,’ en immers liegen,
want ze'n bidden niet, o Heer!
Baden ze eens ... en, of ze mochten
ondervinden welk een' schat
't bidden, daar ze 't nooit en zochten,
't bidden en 't gebed bevat.
Wie geeft mij woordenpracht,
waarmede ik, uit den blauwen,
dat peersch halfduister na
kon schilderen, dat ik zie,
zoo ver mijn uiterste ooge
en krachten henenschouwen,
misschien eene ure of drie! ...
In 't verre land, in 't veie,
in 't platte, in 't onbeboomde
in 't vruchtbaar voedsterland
van 't Veurnambachtsche vee!
| |
| |
De Leye wentelt, rond en blond,
heur' waterkonkelen henen;
tot dat schier huis en erve en al
omblankt is en verdwenen.
't Is vloed, 't is vloed, 't is nogmaals vloed:
geen sluize, of is ontloken,
en nog is 't water over al
en deur al heengebroken ...
Houdt aan daar! Helpt! Mijn boot van wal!
Houdt af! ik hoore weenen:
daar, broodloos, zit een weduwken,
met drie 'f vier arme kleenen,
in 't water! Haast u! Helpt! Haalt in,
zoo een zoo al: die touwe ...
Legt vast! - Hier ben 'k, met alle vier
de kinderen, en de vrouwe!
|
|
Auteursrecht onbekend