Dichtwerken (deel 1 en 2)(1949-1950)–Guido Gezelle– Auteursrecht onbekend Vorige Volgende [Daar staat hij, 't edel hoofd omhoog] Daar staat hij, 't edel hoofd omhoog, gestriemd tot in de wolken, de populier; hij zwinkt alhier, hij zwankt aldaar, en knikt goen dag beneên hem, naar het nederig vertoog van huizen, steên en volken. Hij ruischt, dat m'heinde en ver hem hoort hij worstelt met de winden, die, beetende op zijn' hoogen top, zijn tenden raad, omdat hij 't hun niet vrij en laat in 't luchtruim, ongestoord, hun' breede baan te vinden. De mast van 't hooge schip, dat zucht, vol grauwe lijnwaadpanden, weêrstaat als hij de heerschappij en 't durven van de winden, die in 't zeilgespan, dóór 't brieschen van de lucht, bergopwaards henenbranden. [pagina 248] [p. 248] Hij buigt, maar van vergaan en is geen spraak. De winden stoken om niets, en al hun tergen zal zijn vroom gebouw bespoken ongedeerd, zoo gauw eens moê gebleven is hun' boosheid, en gebroken. Zoo spant de populier en snoert zijn' taaie wortelpezen, lijk touwen vast omtrent den mast, met schuinsch geweld, zoo scherlinge en zoo scherp gestedl, dat, scheurt er iets of roert, het eer de grond zal wezen, als hij! 't Is of 't de weêrga waar' der weêrgalooze bergen; 't is of hij, trotsch, den zetel Gods bestookte; 't vier des hemels durfde rooven schier, en 't onderaardsch gevaar des afgronds wilde tergen. Hoogedele, laat beneên uw' stam me u, wankelbaar, bewonderen; en wekkend zij uw voorbeeld mij om ook, voortaan, getroost den vijand weêr te staan, die roekloos ondernam mij vreeze in 't hert te donderen. [pagina 249] [p. 249] Eilaas! En komt des winters hand u jonk- en schoonheid stelen; als 't waait en buischt en 't al verhuist dat blij is, nooit gewanhoopt, noch den hals geplooid! Laat vrij den wind in 't zand met uwe blâren spelen! Volherdt en ziet betrouwend naar den dagraad in den oosten: ontwekken zal 't, en leven al dat dood is nu en slaapt! Dan weêr, benevens u, zal 't nieuwgeboren jaar, zal 't zonnelicht mij troosten. Vol vogelkens, die nesten broên, vol piepende uitgekropen' bewoners van uw' takken, dan zult gij weêrom mij, vriend en u hier willekom, ten hemel schouwen doen en altijd, altijd hopen! 1882 Vorige Volgende
Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend
Auteursrecht onbekend