Doodemaand
Mors mortua tunc est.
geschommeld door de vlagen,
- 't zijn de eerste winterdagen, -
ei, schouwt den hoogen schaaiaard aan,
het schoone uit al zijn' kleêren slaan!
geslokerd als een' blomme,
zoo worstelt hij, in stervensnood,
zijne alderlaatste krachten dood!
en alles aan 't bederven,
beweert dat hij zal sterven;
of, sterft hij niet, zijn' schoonheid al,
door zijne hand, verliezen zal.
bezabberd al in 't ronde,
met blâren, bleeke en blonde,
door 't waaien en door 't windgeweld,
is weg en wegel vol geveld.
weêrstaat er, van de blâren,
die eer tienduizend waren
tienduizendmaal vermenigvoud,
op 's schaaiaards heerlijk zomerhout.
blijft, boven op de spillen,
weêrstaan des winters willen:
't moet af, 't en helpt geen wederstaan,
't moet afgewaaid en doodgedaan!
| |
De buien gaan aan 't blazen,
aan 't ruischen en aan 't razen:
'k en zie,,'k en hoor! Waar is nu dat
nog zegepralend zomerblad?
des winters heeft gewonnen
de ontstelde macht der zonnen:
geen loof, geen blad, geen' spiere meer,
die weêrstand biedt den winterheer!
de naakte boomen treuren!
Wat gaat er hun gebeuren?
Zal dood zijn en versteven staan
hun lot zijn en hun deel voortaan?
die voor geen' winter vreeze en draagt,
maar bloeiend hem het land uitjaagt!
dan zal 't weêr al herleven,
aan jong en oud, dat 's levens recht
den winter en de dood ontvecht.
weêr blom en blad beloven,
hoe menigeen zal, binnendien
gestorven, blad noch blom meer zien!
| |
Auteursrecht onbekend