Dichtwerken (deel 1 en 2)

[p. 310]

[Mijne oogen zien bij dage]

II Cor., V, 7

Mijne oogen zien bij dage,

de nacht ontzegt mij 't licht,

't en zij ik hulpe vrage,

aan oor- en handbericht.

Doch hand en oore en oogen,

of hielpen ze al te gaâr

ter wetenschap, ze'n toogen

mij half de waarheid maar.

Gelooven moet ik mede

wat woord- en schriftverstand

mij vatbaar weten dede;

van verre en bij der hand.

Gij Roomen, gij Athenen,

gij Nijl, gij Tibervliet,

waart heel en al verdwenen

voor mij, 'n geloofde ik niet.

Van Alexanders vechten,

van Caesars wreede dood,

van wetten en van rechten,

van dichters kleen en groot;

van wijde en wilde streken,

van wilde en woeste zee'n,

wie wist er mij te spreken,

geloofde niet elkeen?

Twee sperkende oogen spoken,

twee lipkes lachen smal;

maar 't herte zit gedoken:

't geloove 'et zoeken zal.

[p. 311]

 

Ge'n hadt, o wereldjager,

 

uw land nooit aangeroerd,

 

en hadde, Christusdrager,

 

't geloove uw schip gevoerd.

 

 

 

Mijn ooge ziet een sterre,

 

ze ziet erin 't getal

 

tien duizend, heinde en verre:

 

't geloove alleen ziet ze al.

 

 

 

't Geloove weet dat ze allen,

 

geene enkele min of meer

 

uit Uwer hand gevallen,

 

U loven, God den Heer!

 

 

 

En 't gene ik, ondoorkerfbaar

 

van wille en wezen, ben;

 

onsterflijk, onbederfbaar,

 

alzoo 'k mij zelven ken:

 

 

 

één' ziele, een enkel wezen,

 

wie heeft haar ooit geraakt?

 

wie zag er ooit den Dezen

 

die alles heeft gemaakt?

 

 

 

Uw' lijdenschap onnaambaar,

 

Uw' liefde en Uw verdriet,

 

en waren mij verstaanbaar,

 

geloofde, o Heere, ik niet.

 

 

 

't Moet al geloovend komen

 

tot kennisse en bescheid,

 

de wijsheid uitgenomen

 

van Uwe alwetendheid.

[p. 312]

 

't Moet al geloovend raken,

 

geloovend tot der dood,

 

uit 's afgronds wijde kaken,

 

in Uwen vaderschoot!

 

 

 

Verleent mij, vol betrouwen,

 

geloovende, in den schijn

 

des werelds U te aanschouwen,

 

en dankbaar U te zijn.

 

 

 

En 't ende mijns beramens

 

zij deze Apostelstem:

 

Per fidem ambulamus,

 

et non per speciem!

 

1892-93(?).