Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Vlaemsche dichtoefeningen (1858)

Informatie terzijde

Titelpagina van Vlaemsche dichtoefeningen
Afbeelding van Vlaemsche dichtoefeningenToon afbeelding van titelpagina van Vlaemsche dichtoefeningen

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (0.70 MB)

ebook (2.87 MB)

XML (0.25 MB)

tekstbestand






Genre

poëzie

Subgenre

gedichten / dichtbundel


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Vlaemsche dichtoefeningen

(1858)–Guido Gezelle–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende
[pagina 44]
[p. 44]

Sterven is onsterflykheid!

 
Hoort eens!... op een vroegen morgen
 
Dat ik vry van werk en zorgen
 
Stond en zag de vogels aen
 
Die in ons Museum staen,
 
Wondrend hunne bonte vlerken,
 
Wondrende Gods eigen werken,
 
En daer al een langen stond
 
Zwygende ende kykend stond,
 
Hoorde ik al med' eens, o wonder!
 
Eenen vogel spreken, onder -
 
Andren deze lyze tael
 
Tot zyn makkers al te mael:
 
Sichten dat wy hier geraekten,
 
Broeders, en de dood gesmaekten,
 
Ah 't is heel een ander ding
 
By dat 't van te vooren ging!
 
't Was van 's morgens vóór den dage
 
Dóór de winden, dóór de vlagen,
 
Eer de kop was uit de vlerk,
 
Altyd arbeid, altyd werk;
[pagina 45]
[p. 45]
 
Honger zat ons achter d'hielen,
 
Honger wilde ons al vernielen
 
Zoo der een verzuimen dorst
 
Van te werken voor den kost.
 
Des was 't altyd stelen, rooven,
 
Op den akker, in de schooven:
 
Al waer dat er iet bestond
 
Dat de mage was gezond.
 
Honger zelf kon ons bedwingen
 
Menig dier om hals te bringen;
 
Wee voor al 't onnoozel bloed
 
Dat de honger storten doet!
 
Daerby mogten wy, o dwazen!
 
Nooit in rust en vreden azen,
 
Maer daer schrikte ons altyd iet,
 
Ware 't maer 't een enkel niet;
 
't Is dat wy nog niet en wisten
 
Dat de looze jagers listen
 
En het sterven zelf ons leidt
 
Tot de schoone onsterflykheid.
 
Ja, wy dachten: 't was ons schade,
 
Maer 't was eerder onz' genade,
 
Dat een jagers tooverroer,
 
Naer een welgemikten loer,
 
Met een weêrlicht op ons af ging
 
Dat het weg en weder - paf! - ging,
 
Nooit en zullen wy 't verstaen:
 
Maer als 't roer was afgegaen,
 
Kwam daer iets in ons gevlogen,
 
Dat den honger heeft verjogen
 
Dat hy nooit meer weêr en kam,
 
Met zyn herdelooze vlam;
[pagina 46]
[p. 46]
 
Zelf de slaep die ons voordezen
 
Altyd vlugtig plag te wezen,
 
Hield ons veertien dagen lang
 
In een zoete rustbedwang.
 
Wat ons toen van menschenhanden
 
Wierd gedaen in de ingewanden,
 
Dat en spreekt geen vogeltael,
 
Neen, al waer 't een nachtegael;
 
Maer 't ontwekken was 't herleven.
 
Zoo die slaep ons had begeven,
 
Zag ons kristalinen oog
 
't Allerwonderste vertoog:
 
Rondom in den blauwen schemel
 
Van den schoonen vogelhemel
 
Zaten wy onsterfelyk,
 
Met nog menige ons gelyk.
 
Andren die wy nooit en zagen,
 
Die zoo schoone pluimen dragen
 
Dat geen een van ons alhier
 
Reeken kan aen zulken zwier,
 
Zaten daer ook vol gezondheid
 
In hun kunstgemeten rondheid,
 
Groot- en schooner dan weleer,
 
Edeldragtig en vol eer.
 
Alle veedte is hier vervlogen,
 
Hier wordt nimmer meer bedrogen
 
De arme vogel, of gestrikt,
 
Of by nacht half dood geschrikt;
 
Vogel ende wezel mede,
 
Leven hier in rust en vrede,
 
Zittende, naer hun gemak,
 
Huns getween op éénen tak.
[pagina 47]
[p. 47]
 
Onze onsterfelyke voeten
 
Moeten in geen slyk meer wroeten,
 
Noch geen koude of hitte uitstaen
 
Om den nooddruft na te gaen,
 
Spys die alle spyzen weerd is,
 
Altyd nieuw en nooit verteerd is,
 
Spys die ongeëten voedt,
 
Altyd, altyd even goed,
 
Spys die sterfloos voort doet leven,
 
Wordt de vooglen hier gegeven
 
En hun buik met iet verzaed
 
Dat geen krank-zyn binnen laet.
 
Hier is 't werken afgeropen:
 
Jagen, stelen ende stropen,
 
Al dat ruze of moeite kost
 
Daervan zyn wy hier verlost.
 
Rusten is ons bezig houwen,
 
Rusten en malkaêr aenschouwen
 
En beschouwd zyn van de liên
 
Die ons allen geren zien:
 
Die studenten, vol van goedheid,
 
Vol van eedle grootgemoedheid,
 
Die ons eertyds mieken schuw
 
Maer die wy beminnen nu,
 
Want zy minnen ons en maken
 
Dat geen leed ons kan genaken,
 
Ziekte, droef- of kwalykheid
 
Hier in 's Vogels zaligheid.
 
Al 't geluk dat wy genieten
 
Komt van hun en komt voor nieten,
 
't Komt dat 't alle wigt en maet
 
Verre weg te boven gaet:
[pagina 48]
[p. 48]
 
Broeders, in 't gevang der wereld
 
Nog in 't leven vast gespereld
 
En gevangen, luistert hier:
 
Laet uw nutteloozen zwier,
 
Laet de bosschen en de hagen
 
Uwen zin niet meer behagen;
 
Keert uw lang bedwellemd oog
 
Eindlyk ééns toch naer omhoog;
 
Wilt het goon gy plagt te duchten,
 
Wilt het sterven niet meer vlugten;
 
Vliegt den jager in 't gemoet,
 
Als hy u de gunste doet
 
Met zyn tooverroer te zenden
 
Eenig zaed in uwe lenden,
 
Zaed des levens, dat de dood
 
Zal verjagen uit uw schoot.
 
Komt! wy reeken onze vlerken,
 
Komt toch! wilt niet langer werken,
 
Leeft met ons in weelde en vreugd
 
En in altyd jonge jeugd.
 
Laet uw levensdraed verfynen,
 
Laet uw namen verlatynen,
 
Laet een oog van kristalyn
 
Uw vernieuwd gezigte zyn.
 
Komt en laet uw hert verjongen,
 
Al dat oud is zy verdrongen,
 
Wasch het morzig aerdsche slyk
 
Van uw voet, gezwindelyk,
 
En met kloeke vlerikslagen
 
Rap den lichtweg ingeslagen
 
Die de dood voor ingang heeft,
 
Maer die leedt alwaer men leeft.
[pagina 49]
[p. 49]
 
Menschen, tot ons heil geschapen,
 
Grypt 't onsterflykmakend wapen,
 
't Zy onz' broeders lief of leed,
 
Stelt u tot de jagt gereed:
 
G'hebt de onsterflykheid in handen,
 
Zendt ze hun in de ingewanden;
 
Van den lichaemslast ontdaen,
 
Van de dood weêr opgestaen,
 
Zendt ze, naer kortstondig slapen,
 
Hier geheel in 't nieuwe herschapen.
 
Roept en dwingt ze uit haeg en heg:
 
Toogt hun vriendelyk den weg;
 
Zegt het hun op alle wyzen:
 
‘Vaert ter vogelparadyzen,’
 
‘Waer gy eeuwig leven zult,’
 
‘Heel onsterflyk,... opgevuld.’
 
Zoo ver hoorde of meende ik t'hooren,
 
Als een vriend het spel kwam stooren;
 
Of ik meer nog hoorde of niet
 
Verder weet ik geen bedied;
 
Toch, het viel in myn gedachten
 
Dat wy van de vogels slachten,
 
Ende zyn te zeer beschroomd
 
Van het geen men sterven noomt.
 
Zeg toch, voor een Christen herte,
 
Dood, waer is uw pyn of smerte?
 
Sterven! wat heeft sterven in?
 
Zalig sterven is gewin,
 
't Is gewin der zaligheid:
 
Sterven is onsterflykheid!

Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken