Het huis

[p. 36]

Het onbegrepen gesprek

Ik had mijn armen om mijn moeders heup geslagen
en mijn hoofd in haar strengen schoot gevleid.
Als een gelukkig kind zoo wreed,
heb ik, in lach en scherts, gezeid:
‘Moeder! wat zijt ge hard!’
‘Moeder! wat zijt ge breed!’

Ze heeft me langzaam aangezien
als een die een verre kust herkent.
Het was of ze zoetjes weenen ging
om een bitterheid
mij onbekend.

Maar toen: een grijze glinstering,
een warme spot in haar mijmerend' oogen.
- Zoo breekt de zachtste lamp het schemeruur -
Over mijn hoofd was haar hoofd gebogen
en haar stem in mijn haar
als een bevend vuur:

‘Ge weet dat de kinderen komen met een boot,
uit een ver land,
van over de zee.
Maar bij 't landen is het schip te groot
en zoo voert gij met dit harde schuitje mee.
En was dit schuitje niet zoo breed geweest,
dan had mijn jongen nu niet bestaan.’

[p. 37]

 

Ik heb dit wonder bescheid

 

slechts veel later verstaan.

 

En ook: dat de navelstreng niet is van vleesch en bloed,

 

maar van d' oneindige woorden, die ons heimlijk binden.

 

 

 

Als mijn moeder van dit leven scheiden moet,

 

welk' wondre zin

 

zal ik in haar simpelste woorden

 

vinden?