Zij zingen

[p. 77]

Avond

Als het avondt, klokken bonzen
Ruischen in het windgetril,
Wijl de bietjes niet meer gonzen,
Wijl de vogeltjes in 't donzen
Nestje sluimren stil, zoo stil.

Zie den kemel voller komen
Vol van starren voor den nacht.
Alles leent zich nu tot droomen;
't Wordt nu vredig in den vromen
Huiskring, vredig zacht, zoo zacht!