Zij zingen

[p. 151]

Daar rijst

Daar rijst boven 't loover de toren der kerk,
Er rond ligt een dorpken nu vredig aan 't werk;
Ik weet er elk water ken, wegeltje en woon;
En vindt bij mijne ouders het leven zoo schoon.

Het huisje waarin mij het leven gewerd,
Vergeet ik niet, 't ligt me zoo dicht aan het hert;
En verder de menschen, al wie ik ontmoet,
Ze schijnen mij allen van 't eigenste bloed.

O, ben ik mijn dorpken zoo trouw, zoo verkleefd,
De bronis 't der liefdedie mij nooit begeeft,
Die duizenden harten aan 't mijne verwant
En streeft tot aan 't uiterste hoekje van 't land.