Nu moet je eens luisteren...

[p. 39]

Piet heeft de mazelen

‘MOEDER, IK WIL MIJN BOTERHAM NIET MEER.’ Verbaasd kijkt moeder Piet aan. ‘Wat? Heb je nu al genoeg? En je hebt pas twee stukjes gegeten!’

Ja, dat is raar, want Piet eet anders wel vier of vijf boterhammen. Daardoor heeft hij ook zulke dikke, rode wangen. En nu heeft hij na twee hapjes al genoeg.

‘Heb je pijn in je buik?’ vraagt moeder.

Piet schudt zijn hoofd, maar hij kijkt heel benauwd. ‘Nee Moeder.’

‘In je hoofd dan?’ ‘Nee Moeder.’

‘In je keel, of in je benen?’ ‘Ook niet, Moeder.’

‘Nou,’ zegt vader, ‘eet dan maar gauw weer door, anders word je net zo klein als Mariannetje in de wieg.’

Piet neemt weer een stukje. Maar ineens begint hij hard te huilen.

‘Oooo, ooo, ik wil naar bed, er zit allemaal vuur in mijn hoofd. Oooo, ooo!’

Hij wrijft met zijn handen over zijn ogen, en snikt van verdriet.

Moeder pakt hem op. Ze schrikt er van, zó warm is Piet. ‘Hij kon wel koorts hebben,’ zegt moeder tegen vader, ‘ik zal hem maar gauw in bed stoppen.’ ‘Ja,’ huilt Piet, ‘ik wil naar bed.’ Dat is moeder niet gewend van hem, Piet zeurt anders graag om een poosje te mogen opblijven.

‘O Vader,’ roept moeder de volgende morgen, ‘kom eens gauw kijken bij Piet!’

Met een grote sprong is vader uit bed. En wat ziet hij? Piet zit helemaal vol rode vlekjes. Op zijn hoofd, zijn handen, zijn buik, overal zitten kleine rode pukkeltjes.

‘Dat zijn vast mazelen,’ zegt vader, ‘we zullen straks de dokter even opbellen.’

[p. 40]

Ja hoor, de dokter ziet het direct, Piet heeft mazelen. Hij klopt met een glimmend, koud ding op Piet z'n buik, dat is niet prettig. Maar toch is het een lieve dokter, want Piet krijgt twee dikke pepermunten van hem.

‘Je moet heel diep onder de dekens blijven, Piet,’ zegt de dokter, ‘dan krijg je nog een heel lekkere drank van mij ook. Zo'n lekkere bruine, die naar drop smaakt.’

Piet kan haast niet lachen, zijn ogen doen zo'n pijn. Hij wil maar liever slapen.

‘U moet hem maar veel drinken geven,’ zegt de dokter tegen moeder, ‘hij zal wel geen trek hebben in z'n boterham en z'n prakje. En hij mag volstrekt niet bij de wieg van Mariannetje komen, anders krijgt die kleine baby óók nog mazelen.’

Piet slaapt haast de hele dag. Hij heeft helemaal geen zin om in de prentenboeken te kijken, die moeder naast zijn bedje heeft neergelegd. Maar de volgende dag is hij al een beetje beter. Zijn hoofd brandt niet meer, en zijn ogen doen geen pijn meer. Maar de rode pukkeltjes zijn nog lang niet weg, en Piet heeft ook nog geen trek in eten.

Piet vindt het eigenlijk wel een beetje leuk om ziek te zijn! Vader en moeder verwennen hem zo. Vader brengt een tros druiven voor hem mee. Die staan op een schaaltje bij zijn bed, en hij mag er iedere keer een van pakken. Hij krijgt wel vier glazen limonade, en een grote zakdoek van vader met eau de cologne er op.

Als de dokter vier dagen later weer komt, zegt hij dat Piet al mooi beter wordt. Maar hij moet toch nog in zijn bedje blijven.

Daar moet Piet van zuchten. Hij vindt dat hij nu al lang genoeg in bed heeft gelegen.

‘Mag ik er uit?’ zeurt hij tegen moeder, ‘'t is hier zo saai, alleen in de slaapkamer.’

‘Nee hoor,’ zegt moeder, ‘je moet er nog één dag in blijven. Zal moeder je plaatjes geven om te knippen?’

Een poosje zit Piet stil te knippen. Maar dat verveelt hem al gauw.

[p. 41]

‘Is de dag nog niet om?’ roept hij weer, als hij moeder in de gang hoort.

Moeder komt weer even bij hem zitten. Maar dan zegt ze: ‘Hoor eens, Piet, nu moet je een grote jongen zijn. Moeder moet boven gaan kamers doen, nu moet je niet meer roepen. Anders komt moeder nooit klaar. 't Is heus niet zo erg om een poosje alleen te zijn. Denk eens aan Mariannetje, die staat toch óók alleen in 't kamertje hiernaast?’

‘Mag ze niet bij me?’ vraagt Piet. Maar moeder zegt: ‘Zou je dan willen, dat dat lieve kindje óók mazelen kreeg? Neen, als alle rode pukkeltjes weg zijn, mag je weer bij Mariannetje, hoor!’

Moeder gaat naar boven, en Piet gaat weer plaatjes knippen. Maar hoor, in 't kamertje naast de grote slaapkamer klinkt een geluidje. 't Is Mariannetje, ze begint te huilen.

Piet luistert er naar. Zou moeder het niet horen?

‘Moes!’ roept hij, ‘Mariannetje huilt!’ Maar moeder hoort hem niet, want boven gaat de stofzuiger.

‘Stil Marian,’ roept Piet weer. Maar daar stoort Mariannetje zich niet aan. Ze begint nog harder te schreeuwen.

‘Wat een stout kind,’ zucht Piet, ‘en ze heeft nog wel net een flesje gehad. Ik denk dat haar rammelaar uit de wieg gevallen is.’

Piet gaat rechtop in bed staan. Nu kan hij net in de spiegel van de linnenkast kijken.

De pukkeltjes zijn toch heus háást weg, denkt Piet, als hij naar het jongetje in de spiegel kijkt. En als de pukkeltjes weg zijn, mag ik naar Mariannetje toe, zegt moeder.

O, nu denkt Piet er niet aan dat hij niet uit zijn bedje mag. Hij klimt over de rand, om zijn gezicht van dichtbij in de spiegel te bekijken. Zie je wel, de rode vlekjes zijn haast weg.

O, nu krijgt Piet een plan. Op de wastafel staat een mooi busje met witte poeder er in. Dat

[p. 42]

wrijft vader altijd over zijn gezicht, als vader zich geschoren heeft. Vlug pakt Piet een stoel. Ja, nu kan hij net bij het busje, en het wil open ook. Piet strooit wat poeder in zijn hand, net als vader, en wrijft dat over zijn wangen en zijn voorhoofd. Zie je wel, nu is er niets meer van de mazelen te zien! Nu mag hij wel naar Mariannetje toe!

Piet loopt vlug naar het kleine kamertje. Mariannetje is meteen stil, als ze Piet ziet. Ze begint tegen hem te lachen.

‘Ja stouterd,’ bromt Piet, ‘nou lach je. Zie je wel, ik dacht het wel, je rammelaar is weer gevallen.’

Piet raapt de rammelaar op en legt hem op het wiegedekentje. Direct pakken de kleine handjes er naar, vrolijk slaat Mariannetje tegen de kant van de wieg.

Maar o wee, daar gaat de deur open. ‘Wat doe jij hier, stoute jongen?’ zegt moeder boos. ‘Gauw, naar je bed! En wat zit er op je gezicht, wat heb je uitgevoerd?’

Piet is in een wip weer in de grote slaapkamer. ‘Foei,’ bromt moeder, ‘moet dat lieve kindje nu óók ziek worden, je bent een stoute jongen, hoor!’

‘Ja maar,’ zegt Piet beteuterd, ‘ik had heus eerst de mazelen weggemaakt met vaders poeder....’

Nu begrijpt moeder hoe het komt dat Piet zo wit ziet. En ze moet er toch heus een beetje om lachen. ‘Gelukkig dat je haast beter bent,’ zegt ze, ‘'t is nu niet meer zo besmettelijk. Maar je mag heus niet meer uit je bed, Piet, anders word je wéér ziek.’

Als de dokter de volgende morgen komt, mag Piet er uit. Dat is een feest! En gelukkig heeft Mariannetje geen mazelen gekregen.