Bij Saartje

De kinderen en de haasjes.

Eens gingen een jongen en een meisje het bosch in, om bramen te zoeken. Daar vonden ze zoo'n boêl van, en die waren zoo zoet en zoo lekker, dat ze er zoo lang van aten, tot beiden eindelijk zeggen moesten: ‘Ei, ik ben zat; nu kan ik niet meer!’

En toen gingen ze onder een boom rusten, zeiden geen woord meer, en waren dadelijk in slaap.

[p. 11]

Niet ver van de kinderen had een haas zijn nest, waarin twee jonge haasjes waren.

‘Kom,’ zei het eene haasje tot het ander, ‘laat ons hier wat gaan spelen en kopjebuitelen. Dat kort ons den tijd wat, want het is in de maand Juni en de dagen zijn lang.’

Toen zij daar nu



braaf aan 't spelen en stoeien waren, zagen zij de beide slapende kinderen. Ze wisten niet, wat dat voor rare dingen waren; want ze waren maar zoo wild in het bosch opgegroeid en hadden nog nooit menschen gezien. Dus huppelden en trippelden ze dan ook vroolijk om de kindertjes rond en aaiden die met hunne zachte pootjes de roode wangen.

Een kort eindje daar van daan hadden ook twee vogeltjes hun nest met jongen. Toen die zagen, dat de haasjes zoo gerust bij de kinderen omspeelden, kwamen ook zij van den boom neer, en gingen de kleinen op het hoofd en op de hand zitten. ‘Wat zijn dat voor diertjes?’ vroegen de vogels aan de haasjes; maar deze wisten dat niet en meenden, dat,

[p. 12]

als ze wat langer ooren hadden, ze wel een paar groote hazen konden wezen.

Toen kwam echter de moeder van de haasjes aanloopen. Zij had hare jongen gezocht en vond die nu hier bij de slapende kinderen. Verschrikt bleef zij van verre staan en riep: ‘Weg daar! Dat zijn immers menschen! Maakt hen niet wakker; want dan doen ze je zeker kwaad! De menschen zijn alleen goed, als ze slapen; maar als ze wakker zijn, hebben ze geen medelijden met het dier. Laat ons daarom gauw vluchten!’

De oude vogels haalden ook spoedig hunne jongen van de kinderen weg, en nu was het op eens doodstil, waar de jonge diertjes nog kort te voren zoo prettig gespeeld hadden.

De beide kinderen werden wakker, en 't een keek het ander aan en vroeg: ‘Waar zijn we hier?’ - ‘Och,’ zei de knaap; ‘ik had daar zoo'n mooien droom; ik droomde, dat de haasjes kwamen en met mij speelden.’ - ‘En ik droomde, dat de jonge vogeltjes vroolijk om mij rondfladderden en dat een mij in mijn neusje pikte,’ zeide 't meisje. ‘'t Is jammer, dat het maar een droom is geweest.’

Toen de kinderen naar huis gingen, begon een vogeltje van den boom te zingen:

‘Als alle menschen, groot en klein,

De dieren maar wat meer beminden,

't Zou een heel andere wereld zijn:

Wij werden ook hun beste vrinden.’