Bij Saartje

[p. 18]

Het duifje.

Marieke stond op een dag aan het venster en had nog een stukje brood in de hand, dat zij van tafel had meegenomen. Daar zag zij beneden op straat een duifje met een zwarten kop en zwarte vleugels. Dat duifje beviel aan de kleine meid, en zij zag opmerkzaam toe, hoe het zijn voêr van de straat opzocht.

‘Ei,’ dacht het kind, ‘het diertje heeft zeker jongen, en zoekt voor die wat te eten. Ik wil het mijn stukje brood geven.’

Marieke schoof het raam open en gooide een klein brokje brood naar beneden, en nog een, en nog een, zoo lang zij nog maar een kruimeltje overhad. Schuw kwam het duifje wat nader bij, en zou het brood dol graag gelust hebben, maar had geen moed, om het weg te halen. Eindelijk pikte het vreesachtig een kruimeltje op, en toen nog een, en nog een, tot ten laatste al het brood verdwenen was.

Den volgenden dag na het eten dacht Marieke: ‘Zou het duifje er ook weer wezen?’ en zij nam een stukje brood van tafel mee. Ja wel, het lieve duifje was er weer en werd opnieuw gevoerd. Het kwam voortaan iederen middag terug en zag met verlangen naar het venster op, of het meisje ook weer brood kwam brengen.

Na eenige dagen had het duifje al lang gewacht;

[p. 19]

[p. 20]

maar Marieke zat nog bij vader en moeder aan tafel. Dat duurde het duifje te lang. Het vloog op de vensterbank en keek door het open raam in de kamer.

‘Zie daar uw duifje voor het open raam!’ zeide de moeder tot Marieke: ‘ik geloof haast, dat het diertje wel gauw in de kamer zal durven komen.’

Nu kwam het meisje op de gedachte, om de duif zoo mak te maken, dat zij in de kamer kwam en zich door de menschen niet liet afschrikken. Zij strooide daarom broodkruimels en wat graankorrels buiten op de vensterbank, en na weinig dagen was het duifje al gewend, zijn kost niet meer op straat, maar aan het venster te zoeken. Later legde Marieke het voeder op een tafeltje dicht bij het venster, en het duifje haalde het ook van daar weg. Nog weer wat later werd het voêr op een stoel en toen op den vloer van de kamer gestrooid, en altijd kwam de duif er bij en pikte het op.

Ten laatste was het duifje zoo mak geworden, dat het vrij in de kamer rondvloog, ja, het kwam zelfs zijne kleine weldoenster wel op den schouder zitten, pikte haar de kruimeltjes uit de hand en liet zich door het meisje met de hand aaien en streelen.

Gij kunt u wel verbeelden, hoe zeer de kleine meid met haar duifje was ingenomen. Tot zelfs 's nachts droomde zij ervan.

‘Waarom,’ vroeg Mieke eens aan vader, ‘waarom zijn niet alle duifjes zoo mak, als mijn zwartkopje?’

‘Omdat niet alle kinderen zoo lief en vriendelijk met de duifjes omgaan,’ zei de vader.