Bij Saartje

[p. 48]

Mina en Frits.

De moeder had op een dag geen boter en geen eieren meer in huis en wou toen maar eens zelve naar de markt gaan, om wat voorraad op te doen. Mientje wou graag meegaan; maar de moeder zei: ‘Je bent nog te klein, en op de markt is te veel drukte van menschen, boerenwagens en paarden, zoodat je licht een ongeluk kondt krijgen. Blijf dus liever stil thuis en speel met je pop tot ik weerom ben. Ga ook niet de kamer uit; want dan kon je wel eens door het kelderluik vallen.’

Toen de moeder een poosje weg was, kwam buurmans Frits, een heel wilde jongen, aan het venster, dat de moeder open had gelaten, en riep: ‘Mientje, kom gauw buiten; dan willen we op 't kerkhof wat gaan spelen.’

‘Neen,’ zeide Mientje, ‘dat heeft moeder mij verboden; ik moet hier blijven, tot ze weer van de markt thuis komt.’

‘Och, wat zou dat!’ riep Frits. ‘Kom maar gerust mee, en dan zul je de mooie prent van mij hebben, die 'k je gisteren heb laten zien.’

‘Neen, ik kom niet,’ zei Mientje, ‘voordat moeder weer hier is.

‘Toe, wees maar niet gek,’ zeide Frits. ‘Ik moest ook thuis blijven, heeft mijne moeder gezeid, en ik ben toch weggeloopen. Wat kan 't schelen, dat moeder een beetje knort?’

[p. 49]

Mientje antwoordde niet weer, en toen liep Frits eindelijk boos weg en zocht andere kinderen op, om met hem te spelen.

Na een uurtje kwam de moeder terug van de markt.

‘Moeder,’ zei Mientje, ‘Frits kwam hier aan 't raam, en wou mij afhalen, om op 't kerkhof te spelen; maar ik heb 't niet gedaan, omdat u mij dat verboden hadt.’

‘Dat is braaf van je,’ zei de moeder; ‘en nu heb ik je ook wat meegebracht!’ En zij gaf Mientje een handvol appels en pruimen.

Terwijl Mientje die opsmulde, hoorde men daarnaast uit het huis van Frits een geducht geschreeuw. 't Was Frits, die daar zoo'n keel opzette. Zijne moeder had ditmaal niet maar een beetje geknord, doch zij had de roe gebruikt, en die smaakt zoo lekker niet, als appels en pruimen van de markt.