Bij Saartje

[p. 56]

De gouden reebok.

Er waren eens twee arme kinderen, een jongen en een meisje. 't Meisje heette Margriet en de jongen Egbert. Hunne ouders waren gestorven, en daar niemand de weezen in huis wilde nemen, moesten zij gaan bedelen. Tot arbeiden waren beiden nog te zwak en te klein. 's Avonds gingen zij naar een of ander huis, klopten aan en baden om herberg. Al vier malen waren zij uit medelijden opgenomen en hadden goed gegeten, gedronken en geslapen.

Eens kwamen zij weer 's avonds voor een huisje, dat heel alleen in het bosch stond. Zij tikten op het venster, en eene vrouw kwam buiten en vroeg aan de kleine zwervers, wat zij wilden. Toen zij hoorde, dat de kinderen daar 's nachts blijven wilden, zeide zij: ‘Nu ja, komt dan maar binnen.’ - Maar toen de kinderen in huis waren, zeide de vrouw: ‘Ik wil je van nacht wel hier houden, maar als mijn man dat gewaar wordt, dan zijt gij verloren, want hij is een wildeman en eet graag menschenvleesch. Daarom slacht hij alle kinderen, die hij maar krijgen kan.’

Nu werden de kinderen bang; maar zij konden niet verder, omdat het al pikdonkere nacht was. Dus lieten zij zich dan geduldig door de vrouw in een vat wegstoppen en hielden zich doodstil. Slapen konden zij echter niet, en na een uur hoorden zij den man komen. Die knorde braaf op zijne vrouw, dat zij geen maaltijd

[p. 57]

voor hem klaar gemaakt had, en ging toen brommend naar bed.

Den volgenden morgen ging de wildeman weer uit, en nu werden de kinderen wat meer gerust. De vrouw liet hen uit het vat klimmen, gaf hun te eten en zei: ‘Nu moet je ook wat werk voor mij doen. Hier heb je ieder een bezem; gaat naar boven en veegt mij mijne kamers op. Er zijn er twaalf; doch ge hebt er maar elf te vegen; de twaalfde moogt ge volstrekt niet open doen. Ik moet nu uit; zorg, dat ge klaar zijt tegen dat ik weer thuis kom.’

De kinderen gingen al hun best aan het stoffen en vegen, en spoedig waren ze met de elf kamers klaar. ‘Wat zou toch wel in die twaalfde kamer zijn?’ dacht Margriet en keek door het sleutelgat. Daar zag ze nu een mooi klein wagentje staan met een gouden reebok er voor gespannen. Schielijk riep zij uu haar broertje, opdat die ook eens zou kijken. Toen begon de reebok te spreken en zei: ‘Lieve kinderen, maakt mij de deur open, dat ik er uit kan. De wildeman heeft mij gestolen, en nu houden ze mij hier opgesloten.’ - De kinderen deden nu gauw de deur open en trokken het wagentje naar buiten. ‘Gaat nu op het wagentje zitten,’ zei de reebok. ‘Ik breng je weg, dan kan de wildeman je niemendal meer doen.’ Margriet en Egbert stapten toen dadelijk op, en zoo reden ze weg.

Nu duurde het echter niet lang, of ze zagen de oude vrouw en den wildeman in de verte aankomen. ‘Och,’ riepen de kinderen, ‘nu is 't heelemaal met ons gedaan!’ - ‘Weest maar gerust,’ zeide de reebok; ‘ik weet raad.’ En nu werden ze op eens veranderd: de reebok en het wagentje werden een doorn-

[p. 58]

struik, Egbert werd tot dorens en Margriet tot eene roos. Hierop kwam de wildeman met zijne vrouw aanstappen, en toen de vrouw de mooie roos afplukken wou, prikten de dorens haar in de vingers, en dus liet zij de roos zitten en ging met haar man verder.



- Zoodra zij een eind ver waren, stond ook het wagentje met den reebok er weer, en de kinderen konden er weer opstappen.

Onderwijl was de wildeman naar huis gekomen en had gemerkt, dat het wagentje met den reebok weg was. Terstond ging hij nu weer met zijne vrouw op weg, en ze deden zulke groote stappen, dat ze het

[p. 59]

wagentje met de kinderen er op al spoedig in het gezicht kregen. ‘Kijk, daar zijn zij!’ zei de wildeman tot zijne vrouw. ‘Nu zal ik hen wel gauw te pakken krijgen!’

Doch nu kwam het wagentje aan een breed water, waarover geen brug lag; maar op het water zwommen wel honderdduizend eenden rond. Die eenden kwamen nu haastig aanzwemmen en sloten zich dicht aan elkander, zoodat het wagentje over al de ruggen heen rollen kon en veilig aan den overkant kwam.

Nu kwamen daar echter de wildeman en zijne vrouw, en die wilden ook over de brug van eenden naar de overzij loopen. Maar och, wat gebeurde? Zoodra zij zoo wat op het midden van de brug waren, zwommen de eenden van elkaar af en lieten allebei in het diepe water neerploffen, waarin zij ellendig verdronken.

En Magriet en Egbert kregen van den reebok, die een betooverde prins was, zoo heel veel goudstukken present, dat ze hun leven lang niet meer uit bedelen behoefden te gaan.