Bij Saartje

De droom.

Er was ereis een arme man en eene arme vrouw, die niets dan eene kleine armoedige hut hadden en van de vischvangst leven moesten. Wat zij verdienden, was niet genoeg, om brood te koopen - zoo arm waren deze menschen.

Eens zat de visscher weer aan 't water en vischte, tot hij eindelijk zijn haak ophaalde, waarom een groote visch zat, en die visch was van goud. Toen hij zich

[p. 97]

nu over dien prachtigen visch verwonderde, begon deze te praten en zei tot den visscher: ‘Lieve man, gooi mij weer in 't water, dan zal ik je kleine hut veranderen in een mooi, kostelijk gouden paleis.’

‘Wat helpt



mij een gouden paleis, als ik niets te eten heb?’ antwoordde de visscher.

De gouden visch zei echter verder: ‘Daar zal ik ook wel voor zorgen. In 't paleis zal eene groote kast staan en daar zult ge gebraden ganzen, eenden, duiven, patrijzen en allerlei lekkere dingen in vinden.’

‘Als dat zoo is, dan wil ik je wel weer in het water gooien,’ zei de man.

‘Ja, doe dat,’ zei de visch; ‘maar éen ding moet ik mij bedingen, en dat is: Ge moogt aan geen mensch op de wereld er iets van vertellen, dat ik je dat gouden paleis heb gegeven.’

[p. 98]

De man beloofde dat, gooide den visch weer in het water en liep naar huis.

Al van verre zag hij, dat uit zijne hut een gouden paleis geworden was. Nu was zijne blijdschap natuurlijk groot. Toen hij binnentrad, vond hij daar zijne vrouw en zijne kinderen al, en die riepen hem toe: ‘Vader, hebben we hier nu niet een mooi huis? Dat we nu ook maar wat te eten hadden: want we hebben een geduchten honger.’

‘Ge zult ook wat te eten hebben,’ zeide de vader; ‘wacht maar, ik weet wel, waar dat te vinden is.’

En hij deed schielijk eene groote kast open en vond het lekkerste eten en den kostelijksten wijn om te drinken. Men ging dan nu aan de gouden tafel zitten op gouden stoelen, en at en dronk, dat het een lust en eene heerlijkheid was.

Terwijl nu allen zoo prettig en vergenoegd aan tafel zaten, begon de gelukkige man ook de geheele geschiedenis van den gouden visch te vertellen. Maar pas had hij alles verteld, of daar was ook het gouden paleis verdwenen, en de oude hut stond er weer, waar allen, als te voren, op houten banken rondom de armoedige tafel zaten.

‘Och, had ik mijn mond maar gehouden en de geschiedenis aan geen mensch ter wereld verteld!’ dacht de man, en in zijne boosheid daarover werd hij wakker en merkte, dat alles maar een droom was geweest; maar toch een prettige droom - vindt ge niet?