De kleine snapper

[p. IV]

[p. 1]

De Pruimen.

De kleine Frits lustte dolgraag gedroogde pruimen. Als zijne moeder 's middags aan de kookkachel stond en de kleine merkte, dat ook pruimen gestoofd werden, was hij niet uit de keuken weg te slaan. Hij praatte en bedelde zoo lang, tot de moeder er hem een paar van gaf.

Had de kleine zich eens aan het hoofd of aan het been gestooten en schreide hij bitter, omdat het hem zoo'n pijn deed, dan haalde de moeder gewoonlijk maar eene pruim. ‘Hier Frits,’ zeide zij, ‘deze pruim geneest alle wonden. Let maar op, ik houd de pruim boven het plekje, dat je zoo zeer doet. Dan eet gij haar op en dan is alle pijn zeker dadelijk weg.’

En waarlijk, het middeltje hielp. Zoodra Frits de pruim ophad, schreide hij niet meer.

Eens had de kleine zich terdeeg in den vinger gesneden. De wond moest zeker vrij wat pijn doen. En toen nu het bloed bij den vinger neerliep, zette hij een keel op, dat de naaste buurman het hooren kon.

‘Bedaar maar, Frits, en maak zoo'n geweld niet,’ zei de moeder. ‘Ge weet immers, dat ik een middeltje heb, dat dadelijk helpt.’

Terstond daarop kwam zij met eene groote pruim. Die pruim stak zij den kleine in den mond, maar den bloedenden vinger stak zij in eene kom met koud water.

[p. 2]

En zoo waar, de pruim hielp weer, want Frits werd stil.

Op een dag echter zat de moeder zelve op haar stoel en had de tranen in de oogen. ‘Wat is er toch, lieve mama?’ vroeg Frits. ‘Hebt gij geschreid?’

‘Neen, beste jongen,’ antwoordde de moeder; ‘maar ik heb gruwelijke hoofdpijn. Mijn voorhoofd brandt mij als vuur.’

‘O, dan wil ik u terstond een paar pruimen halen,’ zei de kleine, liep op een drafje naar de keuken en liet zich door de meid twee pruimen geven. Deze bracht hij aan zijne moeder en hij zei: ‘Buk u nu maar even, lieve mama.’

De moeder deed dit. Nu nam Frits de pruimen en hield die een ommezientje boven moeders voorhoofd.

‘Zie zoo, mama; eet nu de pruimen op, dan zal het zeker beter worden,’ zei hij toen.

Met al haar hoofdpijn moest de moeder nu toch wel eventjes lachen. ‘Ik dank je, mijn besten jongen,’ zeide zij. ‘Ge hebt het goed gemeend. Maar kijk, als men zoo oud is als ik ben, dan helpen pruimen niet meer. Gij zoudt mij graag spoedig van de booze pijn verlossen, dat weet ik. Tot belooning daarvoor moogt gij de pruimen nu zelf opeten.’