De kleine snapper

De Leeuw.

De kleine Hugo kreeg eens een heel mooi prentenboek. In dat prentenboek stonden allerlei dieren afgebeeld. Men zag er niet alleen honden en katten, koeien en paarden, maar ook beren, tijgers, hyena's, leeuwen en andere wilde dieren.

Kleine Hugo bekeek elk dier heel oplettend. Toen hij echter eenige bladen had omgeslagen, kwam hij aan eene prent, die hem recht boos maakte.

‘Wacht, leelijk dier,’ zeide hij; ‘jij zult er wat van hebben!’ En meteen haalde hij zijne zweep en sloeg daarmee op de prent los.

‘Hoe is dat, Hugo,’ vroeg de vader, ‘dat je zoo onbarmhartig op dat blad trommelt?’

‘Ik geef dien ouden leelijken leeuw een pak slaag,’ zei kleine Hugo. ‘Dat ondeugende dier!’

[p. 7]

‘Ja, maar wat heeft die leeuw u dan voor kwaad gedaan?’

‘Kom hier maar, papa, en zie,’ antwoordde de kleine jongen. ‘Daar heeft die oude booze leeuw een lammetje gevangen en dat bijt hij dood. Zie maar, hoe hij het met zijne klauwen vasthoudt en hoe hij het arme dier met zijne scherpe tanden in den nek pakt. Zie maar, hoe het lieve lammetje bloedt. Zou ik dien leelijken leeuw dan niet wat slaag geven?’

De vader lachte half, maar zei toen: ‘Ja, ja, de leeuw is een boos dier. Daarom zijn ook alle dieren, die met hem in de woestijn leven, bang voor hem.’

Zoo dikwijls de kleine Hugo later zijn prentenboek weer opnam, werd hij ook altijd boos, als hij den leeuw zag, die het arme lam verscheurde. Eens zij Hugo zelfs tot zijn vader: ‘Papa, knip toch liever het blad met dien leeuw uit mijn prentenboek. Ik mag dien ondeugenden leeuw niet meer zien.’

En de vader deed dat ook.