De kleine snapper

De Roede.

Achter den spiegel, die aan den wand hing, stak eene roe. Deze roe had de kleine Dries al meermalen op zijn rug en op zijne handen gevoeld. Hij was er dan ook volstrekt geen vriend van. Zoo vaak hij den spiegel voorbij ging, zette hij een boos gezicht tegen de roe. Soms schold hij haar wel uit en noemde haar een oud, leelijk ding.

Toen hij op een dag weer eens duchtig straf met de roe had gekregen, dacht hij bij zich zelf: ‘Ik zal die oude roe maar eens in de kachel steken en verbranden. Dan kan ze me geen kwaad meer doen.’

Wat Dries daar zei, deed hij ook. Toen hij eens alleen in de kamer was, nam hij de roe achter den spiegel weg, stopte haar in de kachel en verbrandde haar.

Dat echter had de vader gezien. Hij zei geen woord tot den kleine.

[p. 15]

Na een uur was er evenwel eene nieuwe roe, en deze was nog dikker en langer dan de eerste.

Nu nam de vader Andries bij de hand en zeide hem: ‘Ge hebt de oude roe verbrand. Dat was niet goed gedaan. Ge ziet echter, dat het je niet helpt; want hier heb ik alweer een nieuwe. O, in het bosch groeien nog roeden in overvloed. En al stopten ondeugende kinderen alle dag duizend roeden in de kachel, er zouden nog genoeg overblijven. Als de roede je geen kwaad meer zal doen, moet ge recht braaf en gehoorzaam worden. En zoodra ge een goede, oppassende jongen zijt geworden, zal ik de roe zelf verbranden.’