Proza en poëzie

[p. t.o. 79]

[p. 79]

Het jonge katje.

Mina en Betsy zitten nog altijd druk te zoomen en te letteren. Eindelijk heeft de pendule zeven geslagen, en daar, na een poosje, komt Jan aanstormen uit de teekenles. Hij groet mama en zijne zusjes, vertelt wat van zijne kameraden en zegt op 't laatst:

‘Zusjes, ga je mee spelen?’

‘Wacht nog even,’ zegt Betsy; ‘ik heb dit zoompje op een paar steken na klaar.’

‘En ik wil deze V nog graag afmaken,’ zegt Mina. ‘Ma, morgen krijgen we de zes zakdoeken zeker wel af. Zullen we dan met de poppenkleeren beginnen?’

‘Ja, kind, dat zullen we,’ antwoordt de moeder.

‘Wat zal die pop er dan prachtig uitzien! Wat zal ze verbaasd wezen over haar eigen mooiigheid!’ roept Betsy weer.

[p. 80]

‘Natuurlijk,’ zegt mama; ‘'k wed, dat ze van pleizier nog rooder wangetjes krijgt, dan ze nu al heeft.’

Daarover begonnen de meisjes hartelijk te lachen; maar Jan bromt: ‘Och, wat gezeur over die pop! Ga je nu mee?’

‘Nog een ommezientje geduld,’ zegt mama; maar Jan is de deur al uit.

Het duurt evenwel niet lang, of daar komt hij weer binnenstuiven. ‘Meisjes, gauw, gauw! Komt nu eens zien! De jonge Muizenschrik heeft de oogen open en loopt met de oude rond.’

Nu weten Mina en Betsy heel goed, wat Jan bedoelt; maar de kinderen, die dit boekje lezen, weten nog niets van Muizenschrik, en dus moet ik er hun vooraf wel wat van vertellen. In 't groote huis van mijnheer Veere waren vroeger nogal vrijwat muizen. Nu is een muis eigenlijk wel een heel aardig diertje; maar de menschen hebben er gewoonlijk toch niet mee op, omdat die kleine knabbelaarsters zoo erg vrijpostig zijn en overal maar op aanvallen. Daarom heeft mijnheer Veere verleden jaar eene kat laten koopen, en die heeft de muisjes gauw aan 't verstand gebracht, dat de menschen op hun bezoek volstrekt niet gesteld zijn. In een heelen tijd hebben de muizen zich dan ook niet durven vertoonen, en de poes,

[p. 81]

die ze zoo dapper verjaagde, is door de kinderen Muizenschrik gedoopt. Toen heeft voor een dag of tien de oude poes jongen gekregen - vier of vijf wel. De kinderen zouden die wel graag allen gehouden hebben; maar dat ging niet aan. Alleen het mooiste jonge poesje mochten ze behouden, terwijl Hein, de knecht, de anderen heeft meegenomen. Tot nu toe heeft de kleine nog haast niet anders gedaan, dan met de oogen toe bij de moeder in 't nest gelegen; en daar Jan nu bericht komt brengen, dat dit anders geworden is, bergen de meisjes gauw haar werk op en huppelen door de gang naar de keuken, waar de lieve dieren zijn. Jawel, daar loopt de jongejuffrouw Muizenschrik op hare vier kleine pootjes, kruipt bij de oude op en maakt allerlei kluchtige buitelingen en sprongen.

‘Stil,’ zegt Mina, ‘we zullen de meid om wat melk vragen en 't lieve ding dan naar binnen meenemen.’ Dat gebeurt. De kleine poes wordt door Mina op schoot genomen, en Betsy houdt het diertje een schoteltje met melk voor, waaruit het al zijn best slobbert, terwijl Jan er bij staat te kijken, en moeder Muizenschrik met opgeheven staart rondloopt en de meisjes aankijkt, alsof ze zeggen wou: Wees me toch vooral goed voorzichtig met de kleine!

[p. 82]

De jonge poes krijgt een blauw lintje om den hals. Ze wordt ‘Mimi’ gedoopt, en de kinderen spelen met haar, totdat mama hen roept, om hunne boterhammen te komen eten.

Ik durf wedden, dat Mina en Betsy dien nacht van haar nieuwe poesje gedroomd hebben, en - mogelijk ook wel van de pop, voor wie ze een japonnetje willen maken, dat ze roode wangetjes krijgt van pleizier over haar eigen mooiigheid.