Uit het wonderland

De arme man en de rijke man.

Een oud man werd blind en arm, en hij hield niets meer over dan een dochtertje, dat negen jaar oud was.

Met dit goede kind ging hij van huis tot huis en vroeg om een aalmoes. Omdat hij blind was, gaven de menschen hem nog wel hier en daar wat. Eens op een dag ging hij echter met zijn dochtertje ver

[p. 106]

buiten het dorp. In de verte stond een groot, mooi huis en 't kind dacht al: Daar zullen we zeker wel wat krijgen! - Maar de weg was verder, dan 't meisje gemeend



had. Toen zij eindelijk moe en hongerig bij het huis waren aangekomen, vroeg het kind om eene milde gave voor haar blinden vader.

De heer van dat huis was echter een hard man en riep grimmig: ‘Park je weg, ellendig bedelvolk! Of ik laat je door mijn honden wegjagen.’ - De arme blinde man moest met zijn dochtertje maar schielijk weggaan, om niet door de booze honden gebeten te worden. Spoedig waren zij zoo moe, dat zij niet verder voort konden, en nu gingen zij aan den weg zitten, want wijd en zijd was geen huis te zien. Toen zij wat uitgerust hadden, stapten zij weer op, om naar huis te

[p. 107]

komen; maar nu brak een zwaar onweder los. Het bliksemde en donderde geweldig; 't was, of het water bij emmers vol uit den hemel werd gegoten, en nergens was een huis, waar zij schuilen konden.

Het toch al zwakke kind had eindelijk van vermoeidheid en honger zoo geleden, dat het flauw en onmachtig neerviel. Nu nam de vader het op zijn arm en tastte met zijn stok, waar de weg was. Ten laatste kwam hij weder in zijn dorp aan; maar het kind was in zijne armen gestorven.

In dienzelfden nacht was de bliksem in het huis van den rijken man ingeslagen, en de geheele woning met al, wat daar in was, brandde af. Alleen de menschen hadden zich kunnen bergen.

De rijke man kwam naar het dorp, waar meelijdige menschen hem voor den nacht onder hun dak opnamen. In datzelfde huis had nu echter ook de blinde zijn klein woonkamertje. Toen men den rijke vertelde, wat ongeluk de arme gehad had en hoe zijn dochtertje om het leven was gekomen, sloeg de vroeger zoo trotsche man de handen voor het gezicht en schreide bittere tranen van berouw.