Uit het wonderland

De muizenstad.

Ver, ver van hier, nog veel verder dan 't land van Oostinje, is een land, waar zoo'n geduchte boel muizen zijn, dat ge ze zeker in geen drie dagen kan tellen. Daar hebben de muizen onder in de aarde eene stad gebouwd, die heel mooi en groot is. En daar sleepen zij ook alles heen, wat zij uit keuken en kelders, van korenzolders en uit het bosch gestolen hebben, en dat is geen klein beetje, als men alles bij mekaar rekent.

De huizen in deze stad zijn van fijn wittebrood gebouwd, de straten zijn met Edammer kaasjes geplaveid, en een geducht groote uitgeholde Zwitsersche kaas moet er tot kerk dienen. In de huizen is in de gang in plaats van zand rijst gestrooid; de vloer in de kamers is met zijden en fluweelen tapijten belegd, en de tafels en kisten en kasten zijn van 't fijnste banket en suikergebak.

De wanden in de kamers zijn van het beste spek, zoo sneeuwwit en glad, dat men er geen vlekje op zien

[p. 128]

kan. De bedjes waarin de muizen slapen, en de ramen en deuren zijn van goudpapier.

Maar 't allermooiste nog is 't raadhuis, dat geheel uit fijne, witte suiker gemaakt is. Alleen de knapsten en handigsten



onder de muizen hebben daar zeven volle jaren aan gearbeid.

Door de stad loopt een beekje, waarin evenwel geen water maar alleen melk en honig door elkaar stroomt. Als zij dorst hebben, drinken de muisjes daaruit, en ze worden er dik en vet van.

Niet alle muisjes wonen daar in de stad; maar alleen zij die het best stelen kunnen, worden daarvoor beloond en de poort binnengelaten.

Een mensch is echter nog nooit in deze stad geweest, en niemand heeft nog gezien, hoe het er eigenlijk uitziet. Ik zou dat ook niet weten, als niet een muisje er mij in den droom van verteld had.