fierder,’ sei Linda, bliid, dat der lang om let wat skot yn 'e saak komme soe.
‘Ja.’ It wie wer in skoft stil. Wy koenen de fûgels hearre. Der kaam in wûnderbaarlik bliid gefoel oer my.
‘Wêr't ik mei ûntroering oan tinke kin, is, as er syn holle yn myn skoat lei en treast by my socht. Dat wie altyd neidat der wer in relaasje ôfrûn of dearûn wie, hoe moat ik it neame? In hiele swiere kop hied er dan. Wer krekt net fûn wat er socht. Foar my wienen dat gelokkige mominten. En dat barde noch alris. Dat der hawwe in hiele protte lokkige mominten west. Kinst dy foarstelle?’
Linda sei niks, stie mei de rêch nei my ta.
‘Gean fierder,’ sei se doe.
‘En de bern,’ sei ik, ‘ast dy krijst. As dy út dy komme, dat plop, dat is sa'n bysûnder eagenblik. En letter, as se foar de earste kear “mem” sizze. Dan giest troch de grûn. Dat ferjitst noait, Linda, dêr tink ik noch wol oan. Se sizze mar ien kear foar de earste kear “mem”, en dat haw ik dus trije kear meimakke. En sa binne der noch folle mear dingen.’
Stil, sa stil wie it, as wiene wy mar tegearre op 'e wrâld. Yn it hiele hûs, dêr't mear as fyftich minsken yn omhúsmannen, wie niks te hearren. Gjin kraan, gjin stofsûger of wat dan ek mar.
‘Wy binne der noch net,’ sei Linda. ‘Sjoch Martha, elk minske moat dochs wol wat ha, dêr't er fan seit, wat geweldich, dat ik dat meimakke ha of dien, dat kin gjin minske my mear ûntnimme, as ik dêr oan werom tink, dan groei ik.’
Auteursrechtelijk beschermd